Chodniki

[Bronisław Jaśmin]

chodniki wołają o deszcz, wyśpiewując z siebie pogodę.
nieporuszone fragmenty miejskich testamentów,
wsparte na oczach marzą ruszyć i pójść dalej.

jak czas się nie poruszą z siebie, nie odcisną
na ludzkiej stopie martwej struktury z geometrii,
by dużo uczynić miejsca wwiercaniom się w niebo.

betonowe kostiumy ulic, gdzie mądrość się rozpada
i przechowuje żyły z jamkami chodników,
uczą cierpliwości do słońca i powolnego dryfu

prospektów przez przestrzeń i płytę, gdzie drgają minuty,
obojętnych na giętkość godzin i konturów.
dni zginają w krwi pośpiech łamiący je. - drzewa.

melancholijnie miasto zapada się w bodźce,
czy w foremki z przejściową, odrębną zawartością,
odkładającą się w hałdy alertów i widm.