Skupienie

[Bronisław Jaśmin]

życie zaczyna się, gdy otwiera się niebo

otwieram się i jestem czynny. świat przychodzi do mnie.
węszę i wytrapiam zapadłe w impuls krajobrazy
i mam nadzieję, że za zakolem rzeki czas upływa wolniej.
tak samo w moim brzuchu, w gardle i wątrobie,

i w miejscu zasłoniętym przez bloki, pode mną, za rogiem.
wydane ręce nocy rozłupują światło.
niebo przewala się jak drzewo. kurczy się. opada jak zgniłe owoce.

i gdy przychodzi przypływ wiatru słonecznego,
wszystkie dźwięki skupiają się w ściszonym słuchu
i ścinają nastrojone i pogięte uszy.