Ostateczności

[Bronisław Jaśmin]

świat odkłada się w biodrach. przynajmniej w kieszeniach,
należy aby dłużej wypuszczał korzenie i zielone soki.
czas nie mógł się postarzeć. przeszłość nie pozwala na starzenie się.

i chociaż nie ma zmarszczek, kolejna zima to przyjście zsiwiałego kosmka.
światło wtula się w drzewa, w przekroje poprzeczne
pogody i zegary rozstępują się. ujawniają zmienioną pszenicę i włosy.

i gdy z nich wychodzimy, kończymy nadgarstki złowioną przyszłością
i idziemy bez nich i bezwładnie bez niej. a palce przytrzymują rozdwojone koła.
powoli przesączamy się w tej zawartości, nosząc na plecach niebo, czarno-biały taniec.