Ku granicy umysłu potykającego się o wypalające się neurony

[Bronisław Jaśmin]

To wszystko co nas gnębi - jest wieczną ofiarą
Palącego piołunu, co szydzi z siedzących
Pod słońcem tych umysłów, co bładzą ze szparą
W głąb niego, by go zmieniać w szczelinę dni wrzących.

I będzie jak zwierciadło rozbite z rozpaczy,
Te słońce co prowadzi dzień dumą po niebie.
Gdy pośród tych kawałków przepaście zobaczy,
Z roztrzaskanego kręgu: myśl- słowo - czyn - w glebie.