Ducha wzrastanie

[Józef Bieniecki]

Ducha wzrastanie

Pozwól spojrzeć oczami wszechświata,
Który człowiek ogarnąć nie może.
Niech Aniołów myśl spłynie skrzydlata,
Wyobraźnią przemierzę przestworze.

W głębi ducha na mgławic bałwanach,
Drogą Mleczną podążę w bezkresie.
Na niebieskich popędzę rydwanach,
I przystanę na chwilę w niebiesie.

Z łąki gwiazd, kwiatów zbiorę naręcze,
Najpiękniejsze nieznane Twe dzieło.
I ułożę przed Tronem w podzięce,
Za stworzenie, że kiedyś poczęło.

Cześć oddaję należną,
Bom Twe piękno zrozumiał.
Ludzką myślą pobieżną,
Przemierzałem - jak umiał.

Choć po nocy dzień wstaje,
Noc tajemnic choć sroga.
Piękne łąki i gaje,
Dnia nie siostra uboga.

Mówisz pięknem stworzenia,
Niechaj wiecznie zostanie,
By na skrzydłach natchnienia,
Kwitło nasze wzrastanie.

Józef Bieniecki