Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

rozpoczyna się od kromki
kilku kęsów zmielonego świata

okręcony na palcu siwy włos
nie daje pewności staraniom
lasso do łapania zachwytów gubi sprężystość
według wzoru dwa pi er horyzontu

wkładam świąteczny strój
wiatr zatrzyma spóźnionych
którzy założyli się z Pascalem

jeżeli przyjąć
skłonność do hazardu
jako odbicie podobieństwa
wieczność może okazać się kropkami na kościach

Opublikowano

Chciałam sobie spokojnie przed nocą poczytać kilka wierszyków. To nie!!!!!!! Czy Ty zawsze

musisz mi pisać nowy test na inteligencję? A ja, jak marny strzelec - raz obok tarczy, raz w niebo,

a tylko czasem otrę się o ósemkę :))). Opisałaś życie moje. W małości, bezzębna, jadłam zmielone.

Na starość - kości dziurawe punktowo osteoporozą, jedzenie znów zmielone z tego samego

powodu, co wcześniej, w środku ruletka Pascala, łapanie co ciekawszych okazji...

To moje odczytanie testu. Mam tremę! brrr. Nieustająco z sympatią. Elka.

"Ubieram" trzeba by chyba zmienić na "zakładam". Na pewno!.

Opublikowano

Zachód... Twój Biała raczej nie opowiada o tym "zza" horyzontu, chociaż określenie...
..."kilku kęsów zmielonego świata"... bardzo na tak.!
Przyznaję trochę racji Eli... z tym testem.
Pachnie mi tutaj delikatnie jakąś rywalizacją... zajrzę tu jeszcze, na pewno...
Pozdrawiam... :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Jestem widocznie bardzo niezręczna w piśmie, skoro zapachniało rywalizacją! Dla mnie jest tak: Z Loko bawię się już od dawna! Ona pisze coraz to nowe, urokliwe Himalaje, ja się wdrapuję w celach estetycznych, ale i poznawczych! Kocham wyzwania i zagadki, więc Jej wiersze są akurat! Potem Ona mnie albo chwali, że trafiłam, albo....często - mówi: pudło! I tak toczy się nasza zabawa. To wszystko oczywiście żarty, ale, że rywalizujemy o cokolwiek, to bym nie pomyślała :))))))))))))) Uśmiechy sobotnie - Elka.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


U mnie ni ma lekko:) Jest dziesiątka i ósemka, i obok - choć to wcale nie prawda, że obok - każdy znajduje, co mu jest bliskie - znaczy tak bym chciała, a czy tak jest to nie wiadomo:)
Zastanawiałam się nad nieszczęsnym "ubieram", ale już wiem i faktycznie zmieniam - dzięki:)
Opublikowano

"zawsze dycha.."

chcesz mieć pewność
na sto prpcent
sto na sto możliwych
malnij sobie
tarczę w spiralkę
wszystkich zadziwisz..

(pomysł gratis)


-no bo z tobą Lokomotywo tak jest, że jakby ktoś miał koncepcję w twojej kategorii porywalizować..
niech pomyśli o takiej spiralce..

pozdrowionka Ran

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Jestem widocznie bardzo niezręczna w piśmie, skoro zapachniało rywalizacją! Dla mnie jest tak: Z Loko bawię się już od dawna! Ona pisze coraz to nowe, urokliwe Himalaje, ja się wdrapuję w celach estetycznych, ale i poznawczych! Kocham wyzwania i zagadki, więc Jej wiersze są akurat! Potem Ona mnie albo chwali, że trafiłam, albo....często - mówi: pudło! I tak toczy się nasza zabawa. To wszystko oczywiście żarty, ale, że rywalizujemy o cokolwiek, to bym nie pomyślała :))))))))))))) Uśmiechy sobotnie - Elka.

Droga Elu, jestem chyba jeszcze bardziej niezręczna w piśmie, zwłaszcza przy budowie słowa komentarza, bo mój powyżej chyba nie tak zrozumiałaś.
Też zauważyłam, że Biała układa niełatwe "górki", na które i ja usiłuję się jakoś wdrapywać z różnym skutkiem. Pisząc, że zapachniało mi delikatnie jakąś rywalizacją...
nie miałam absolutnie na myśli Twojej, z kimkolwiek..!
Te słowa dotyczą treści... chodziło mi o... rywalizację z czasem.
Mam nadzieję, że się nie dąsasz... :)
Opublikowano

z Twoją urodą pisania niewprost to się zgadza :) ale mi to generalnie nie przeszkadza.
mój klucz tutaj to "odbicie podobieństwa"... ja myślę ze Stworzony nigdy nie dorówna Stworzycielowi, a chce... oj jak chce, nawet zyć dłuzej niz wypada ;) i o tym jest ten utwór (dla mnie). kropki jak robaki...
pozdrwaiwam Lokomotywo :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Ha, nie ma lekko:) Kropki na kościach mają znaczenie wieloznaczne, wszystko zaczyna się od Zakładu Pascala
Człowiek może wierzyć lub nie wierzyć w istnienie Boga. Jeśli wierzy, to traci życie doczesne (na rzecz modlitw i czynienia dobra) i otrzymuje życie wieczne. Jeśli nie wierzy, to zatrzymuje życie doczesne i traci życie wieczne. Pascal wywnioskował, że wiara bardziej się opłaca, ponieważ ryzykujemy tylko czas życia, który jest zazwyczaj krótki, a nagrodą może być życie wieczne
Skoro jesteśmy stworzeni na podobieństwo i zakładamy się z Pascalem, Bóg także ma skłonności do hazardu i może się okazać, że nasza wieczność będzie zależała od rzutu kośćmi, którymi gra. Jeżeli nie zakładamy się, to i Bóg wtedy nie chodzi do kasyna:)
Dlatego też kropki na kościach mogą być tymi prawdziwymi, ubytkami zjedzonymi przez czas, bądź tymi z kości do gry.
Kuniec pieśni:)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Taaa, mam pewną "urodę" do zasłupływania - wiem:) Jak najbardziej "odbicie podobieństwa" ma tu podstawowe znaczenie, chcemy żeby coś było, ale nie koniecznie wierzymy w to. Myślę, że każdy jest jakoś tam rozdarty, może z wyjątkiem ludzi głębokiej wiary, których w jakiś sposób podziwiam.
Ktoś kiedyś powiedział - Gdyby Boga nie było, należałoby Go wymyślić. - znaczy Voltaire tak powiedział - znalazłam w googlach:) I to jest prawda.
Pozdrawiam:)
Opublikowano

każdy ma jakiegoś Boga. i może on być skrajnie różny od powszechnie przyjętego. taka nasza potrzeba. łatwiej się pogodzić z przemijaniem. niewiadoma jest dla jednych wyzwaniem, powodem do buntu , częściej pozwala na pogodzenie, akceptację.
boimy się nieznanego a nieuniknionego, więc na wszelki wypadek i świeczka i ogarek.
tak czy siak prowokujesz i każesz myśleć., pozytywnie:)
pozdrawiam:)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Tego nie słychać kiedy serce pęka. Zimne ukłucie, jakby w środku coś się zerwało. Nie widać nic, lecz oczy ciemnieją. Ciężki oddech. Głos słabnie. Czas i powietrze staje. Co ty robisz. Noc. I tylko cień zaczyna mówić w twoim imieniu. Jak mogłeś! Bracie. No jak? A ty, dlaczego mu na to pozwalasz - Dlaczego?
    • Sąsiedzkie smaki tianguis między blokami rodzinny piknik grają w Dobble ona wierci ognistym ciałem madrytczykom za trzy lata umrze jej matka na pogrzebie wpatrzę się w jej przyschniętą twarz resztkami melona na Kijowskiej ulicy czy mam współczuć wiedząc jak żyła ojciec trząsł się kładąc wieniec na kratę jest mi przykro że cierpisz powiem tak każdemu szpikulcowi bo to broń przeciwko sobie a ksiądz niech się lepiej już zamknie nie ma ładnych pogrzebów.
    • oglądam nieśmiałe  dawne marzenia  które nie ujrzały światła dziennego    gdyby… tak czasami myślę    jaka byś była  w bliskim spotkaniu    tam wtedy  czarowałaś  byłaś niezachodzącym  słońcem  a ja  ja chmurami na niebie    bawiłaś się  moim cieniem    6.2025 andrew 
    • w niej masz drogi mleczne pokłosiem wydeptane - tu historia z korzeni w niepewność wyrasta. w niej masz ścieżki dopiero co w rosie skąpane - nie minie nawet chwila, a czas je zawłaszcza.   jest tak wyjałowiona (krucha, ślepa, głucha) monokulturą pragnień i błędów tętniących, pusta leży w bezruchu, milczy i nie słucha cichych szeptań i krzyków w koronach szumiących.   choć tak bardzo zmęczona, zasnąć nie potrafi, wciąż zakochana w niebie, z gwiazd wzroku nie spuści, będzie mu czule śpiewać przyziemne piosenki - może ją pokocha, tym marzenie jej ziści.   podszyta marzeniami bladoróżowymi, jedwabnymi nićmi i słodkim wiciokrzewem, użyźni swe zmysły, rozsieje uczuciami, odurzy zapachami i wilgotnym ciepłem.  
    • (Ojcu)   Wiesz, stoję tutaj. W tej trawie wysokiej. W słońcu. W tym rozkwieceniu bujnym i tęsknym.   W tej melancholii rozległej jak czas. W tym ogromie cichym sen głęboki otwiera powieki. I śnię tym snem potrójnym zamknięty. Tą duszną godziną upalnego lata.   Chwieją się wiotkie gałęzie. Łodygi. Źdźbła łaskoczące łydki.   I wszystko to szumi, gęstnieje. Oddycha niebem rozległym. Kobaltowym odcieniem przeciętym smugą po odrzutowcu i z białą gdzieniegdzie chmurą, obłokiem skłębionym …   W powietrzu kreślę tajemne symbole, znaki. Lgnę ustami do kory drzewa. Całuję. Namiętnie. Jak usta kochanki niewidzialne, drzewne. Liściastą boginię miłości.   Wnikam w te rowki słodkawe i lepkie od soku, czując na końcu języka tężejące grudki.   Układam zdania zapadnięte do środka, zamknięte a jednocześnie przeogromnie rozległe jak wszechświat. Jak unicestwienie. Zaciskam powieki. Otwieram… Mrugam w jakimś porywie pamięci.   Widzę idącego ojca, poprzez odczuwanie w nim tej powolności elegijnej (taką jaką się odczuwa we śnie)   Idzie powoli w wysokiej trawie. W łanach rozkołysanego morza z dłońmi złączonymi mocno i pewnie.   I rozłącza je nagle w mozaice szeptów, rozsuwając w tym złotym rozkłoszeniu zbożność i wiatr. I znowu w słońcu, i w cieniu. Za tym dębem, za kasztanem.   Za samotną w polu topolą. Chwieją i smukłą. jak palec na ustach Boga.   Idzie powoli, odchodząc. I pojawia się na chwilę, by zniknąć znowu za jakimś krzewem, co mu zachodzi znienacka drogę.   I znowu, ale w coraz większym oddaleniu. Za kępą pachnącą, za tym drżącym ukołysaniem maleńkich kwiatków, które mu spadają na głowę białym deszczem. Za jaśminem, który tak kochał za życia.   Twarz przesłaniam dłonią, szczypiące oczy, bowiem uderza mnie oślepiający promień słońca. Znienacka.   Otrząsa się w prześwicie z szeleszczących liści w powiewie. Lecz po chwili robi się duszno i cicho. Jakoś tak tkliwie. Ojciec zniknął, zapadł się. Rozpłynął, gdzieś w rozkojarzeniu sennej melancholii.   Na piaszczystej ścieżce pociętej cieniami gałęzi. A jednak był tu kiedyś i żył jeszcze. I żyje...   Jestem jedynym świadkiem tej manifestacji. Tego przemknięcia niematerialnego zrywu zakamuflowanego przed światem.   I mimo że jestem bez miejsca i przeznaczenia, notuję każdy błahy kształt. Każdy nawet zarys, który jest w czyimś zamyśle jedynie nic nieznaczącym szkicem.   W chmurze spopielałej. W nadciągającym snopie deszczu.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-06-24)    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...