Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Nie wierze jest już nic

Michał Kurdyk
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Michał Kurdyk

Michał Kurdyk

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Nie ważne jest już nic.
Czas jest jak szkło,
Wbijając się rozcina naiwne serce.
Każda chwila niczym szarpnięcie.
Naiwne czekanie!

Naiwnie czekając popełniam samobójczy czyn,
Kolejny raz upokorzony, oszukany i zniszczony.
A czas wciąż ucieka,
Nie chce się zatrzymać!

Zbyt wiele cierpień dostrzegam,
Zbyt wiele mnie one kosztują,
Zbyt wiele wyobrażeń zginęło jedną chwilą.
Nie wierze jest już nic.

Bartosz_Cybula

Bartosz_Cybula

Opublikowano
Opublikowano

Czy ten tytuł to tak specjalnie, żeby się kojarzył z Tetmajerem?
Wiersz słaby, bez porównania do Kazimierza Przerwy - Tetmajera.
Przymknąłbym oko, gdyby nie ten tytuł. Bardzo nie podoba mi się ten zabieg (dodając, że to coraz modniejszy zabieg).
Pozdrawiam i kłaniam się

Michał Kurdyk

Michał Kurdyk

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Hmm w 100% nie wzorowany wiersz... wszystko co napisałem urodziło się w mojej głowie.. moze i tam powinno zostać ale znalazło się tu.. A czy coś podobnie napisał Tetmajer.. nie wiem.. nie czytałem jego twórczości choć w szkole przerabialiśmy coś tego pana.. ale ja nie pamiętam i jakoś nie pali mi się aby to uczynić...
a tak wogóle to co napisalem było wyłacznie spowodowane uczuciami.. a dziś to zawiodła mnie moja kobieta.. więc powstalo to co powstało..

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • KOBIETA
      państwo wybaczą

      Przez KOBIETA · Opublikowano

      @jeremy

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Cieszy się niestety coraz mniejszym powodzeniem…podobnie jak autentyczność. Gdyby istniała .. nie byłoby potrzeby… udowadniać :)  W gruncie rzeczy zawsze dotykamy czegoś tak podstawowego jak poczucie własnej wartości ( a z tym bywa krucho…).   Zatoka sztuki…hmmm … chyba raczej „Zatoka świń”… pozdrawiam :)     
    • Robert Witold Gorzkowski
      Podkasana miłość

      Przez Robert Witold Gorzkowski · Opublikowano

      @Annna2 Aniu to jest chyba sonet bo ja się za bardzo nie znam na tych formach wiem tylko że mnie się podoba. 
    • huzarc
      Łzy fosforu

      Przez huzarc · Opublikowano

      @bazyl_prost Wiersz nie jest od podobania się, to nie panna na wydaniu. I nie ma wiersza, który i tak grozę sytuacji granicznych opisał by wystarczająco dokładnie. Rzeczywistości jest za firankami w oknie, w miejscach znanych większości z filmów, ale ktoś musi je odwiedzać. I wbrew obiegowej opinii, nie dla sensacji. @Robert Witold Gorzkowski To chyba jakaś zorganizowana akcja, najniższe emocje. Mnie w tych czasach kompletnego odejścia od znaczenie słowa cieszy mnie ogromnie, każdy który chce na miarę swego świata poruszać się w nim. Krytyka jest ok, ale negacja nie. Dzięki i pozdrawiam.
    • Robert Witold Gorzkowski
      Łzy fosforu

      Przez Robert Witold Gorzkowski · Opublikowano

      @huzarc przeżyłem to sam te niewybredne komentarze ale widzę że się trzymasz i słusznie. Nie idź moją drogą bo jak zobaczysz ostatni mój infantylny wierszyk też się nie podobał więc wszystko jedno jaki temat wybierzesz zawsze znajdzie się jakiś malkontent. 
    • huzarc
      cytaty

      Przez huzarc · Opublikowano

      @bazyl_prost Jako, że lubię sobie czasem merytorycznie pogawędzić, bynajmniej nie o kocich wymiotach, jak ich znawcy, to sobie wezmę na warsztat powyższe dzieło.   Na dzień dobry.Pierwsze zdanie – składniowa katastrofa  - „rozdzierający jak tygrysa pazur antylopy plecy jest smutek człowieczy” To się po prostu nie trzyma polszczyzny. Ale wiadomo, ma być awangardowo…  I to to brzmi jak losowe słowa wsadzone w jeden wers bez porządku, do tego brak przecinków i jakiegokolwiek rytmu. To wygląda jak efekt uboczny buntu przeciwko składni, który się wymknął spod kontroli. Jeśli to jest świadomy zabieg – to jest to eksperyment nieudany. Jeśli nieświadomy – to po prostu zdanie, które nie przeszło przez jakikolwiek filtr. Słownik zmasakrowany w malakserze, chińskim dodajmy, takim do mieszania przysłowiowych wymiotów - w sam raz... wiadomo, po sobotnim szaleństwach niedzielę rano, wymagać nie można za wiele od myśli poruszających się w oparach wspomnianej estetyki.   Druga część tekstu zlepek bez oddechu-  „nagle kolor nieba zmienia się zamykam oczy i czuję jak znowu wszystko we mnie tańczy”, jedno długie, rozlane i zmielone zdanie. Brakuje jeszcze „motyli w brzuchu” i „rozmazanych świateł miasta„ pisanych oczywiście bez interpunkcji. To jest klasyczne „piszę jak popadnie”, do tego obraz ograny, ale wiadomo, co u innych jest do obrzygania tu ma emblemat wysokich ambicji. Trąci dwulicowością i pewnie prowokacyjną manierą wobec świata.   Trzecia fraza „tak wyraźnie widzę każdy kształt znajome twarze śmieją się znowu jestem tu” -  bez kontroli formy i kolejna klisza wizualno-emocjonalna, „znowu jestem tu” – bardzo ogólne, nic nie wnosi; można to wsadzić w dowolny wiersz o „powrocie do siebie”.   Wtręt po angielsku     „desire, despare, desire - so many monsters”   Tutaj jest kilka problemów na raz: „despare” – po angielsku jest despair. Tak jak stoi, wygląda po prostu na błąd. fraza „desire / despair” była już milion razy przerabiana; to jest wtórne. „so many monsters” – kompletny ogólnik. Jakie potwory? wewnętrzne? zewnętrzne? To jest poziom „emo wpis na deviantArt”, a nie dopracowany wers.    Zakończenie „…może Mozarta” To się wydaje totalnie doklejone: skąd ten Mozart? muzyka jako ukojenie? zestawienie z „potworami”? ironia? – nic w tekście do tego nie przygotowuje, – więc wygląda to raczej jak „nagle mi się skojarzyło fajne nazwisko, to wrzucę”. Elipsa („…”) sugeruje niby zawieszenie, ironię, ale niczego nie dopowiada. Bardziej to wygląda na niedokończony szkic niż świadome zawieszenie głosu.     Razem - Brak kontroli nad językiem Szyk zdania, interpunkcja, oddzielanie obrazów – wszystko jest rozjechane. To można bronić jako „strumień świadomości”, ale dobry strumień też ma wewnętrzny rytm i logikę. Tu mam wrażenie raczej pośpiechu niż decyzji. Klisze emocjonalne „kolor nieba się zmienia”, „wszystko we mnie tańczy”, „znajome twarze się śmieją”, „znowu jestem tu”, „desire / despair / monsters” – to jest zestaw gotowców. Tekst nie proponuje niemal żadnego konkretu, szczegółu, który byłby choć trochę niepowtarzalny.   Niespójny rejestr – patetyczne „smutek człowieczy”, – emocjonalne „wszystko tańczy”, – angielski emo-wtręt, – nagłe „może Mozarta”. To się nie składa w jedną dykcję. Bardziej przypomina notatnik kogoś, kto próbuje różnych tonów naraz. I tak poświęciłem zbyt wiele swojego cennego czasu.          

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...