Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Kiedy stanę przed Tobą

Marek M
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Marek M

Marek M

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

WERSJA 1
Kiedy stanę przed Tobą,
Nie będę się Ciebie bał,
Bo jesteś dobrocią – tam.

Stworzyłeś świat wspaniały,
By człowiek siedzibę miał,
A on niweczy go sam.

Gdzie sens ukryłeś, Panie?
Zdejmij bielmo z naszych ócz,
Bo cóż się z nami stanie,
Gdy nic nie zostanie, prócz
Nas, karłów samolubnych
Kamiennego mrowiska
I wynalazków zgubnych.
Patrz! Nicość zewsząd tryska.
styczeń 2009

WERSJA 2
Kiedyś mnie nie będzie,
może wspomnień zaledwie ślad.
Gdy stanę przed Twym obliczem,
nie będę się Ciebie bać,
bo niosę z sobą prośbę,
byś znowu rozum ludziom dał.
Stworzyłeś świat wspaniały,
a człowiek niweczy go sam.
Ziemia to tylko przystanek
ciągle niszczony i szargany.
Gdzie sens i rozwaga?
Zrzuć bielmo z naszych ócz.
Niech Ziemia zostanie rajem
Patrz! Nicość zewsząd tryska.
sierpień 2011
WERSJA 3
jasne przestworza
może inaczej
czy wie to ktoś?
posłańcem jestem
prośbę zanoszę
niech kwitnie nam
nie w śmieci wszyty
nasz ziemski świat
sierpień 2011

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Duch7millenium
      Przyjaźń

      Przez Duch7millenium · Opublikowano

      Z biologicznego punktu widzenia nic nie widać Wielcy filozofowie rozmyślając o długości dnia nie wzięli pod uwagę wieczności W której dystans jest nieznany a punkt odniesienia leży martwy w wyobraźni dumnych uczonych jak zwłoki przy terminus z wyjścia Rzymu ku wolności umysłu Nie ma wstydu, by stwierdzić, że nic nie wiemy ale już wstyd żyć z tym, jak z kamieniem uwiązanym u nogi, będąc rzuconym w wody tego świata Świata, w którym to, co fizyczne wydaje się być bluźnierstwem, a to, co psychiczne zawsze jest ułomne, chore i bezdomne, nagie i brudne. Metafory wybrzmiewają niczym niezrozumiałe przeniesienie rzeczy z jednej sfery do drugiej. Kłócić się można, która to wyprodukowała.   I tu stajemy na rozdrożu.   Przypadkiem spłodzony, w wyniku fizycznych sił ukształtowany, czy nauczyłem się modlić, gdy neurony cisną impulsami złamanej ręki, która zaraz ma być złożona?   Czy odwrotnie - znając najwyższego - śmieję się z kolei losu, który dobrze znam Wędrując ciałem pomiędzy przyjemnością, rozkoszą a nadludzkim wysiłkiem?   Logika wesołe płata figle, lecz czy widziałeś węża chodzącego na nogach? Wyobraź sobie stonogę na 5m długą, grubą niczym metalowy filar trzymający konstrukcję hali produkcyjnej ludzkich bzdur, po co jej nogi?   Czy ktoś nas uprzedził, że niektórzy będą myśleć wspak mijając się z faktami, już na samym początku?   Tak więc, śmiejemy się z was tu, naukofcy, z logiką się mijający swoim "chyba". Chyba chybiliście.   Śmiejemy się i świętujemy - my święci - waszą porażkę wasz upadek w czeluść obłędu i obsesji na punkcie swoich hipotez.   Pięcioramienne gwiazdy to wasze drugie imię bez dwóch ramion żyjecie, bzdurami kupując pospólstwo bez nóg spędzacie dni, produkując tej ziemi ciężar zeżartej energii elektrycznej na wasze bujdy i bez kończyn, niczym węże tarzacie się wśród trawy, która przechyla się jak jej zawieje by kąsać powietrze pustych idei, swoim - litości - jadem przyjaciele związani cienką nitką kilku słów   Pięć ramion jednak należy się nam pięć ramion to my my, żyjący w waszym cieniu oświetlamy sobie drogę wzajemnie służąc niczym członki ludzkiego ciała nasza jaźń wykracza poza to, co widziały oczy poza to, co można dotknąć, poczuć, powąchać a jednak nasza jaźń widziała wszystko to, czego oczy nie chciały widzieć ciało nie chciało poczuć, nos nie chciał poczuć na mileniach kłamstw, oszustw, oszczerstw, niegodziwości, nikczemności, kradzieży, rozbojów, gwałtów, morderstw i zniszczenia ale to już ostatnie.   Na tym zbudowaliśmy naszą przyjaźń.   Vir est pius et femina servat sempre.  
    • iwonaroma
      los kobiecy inny niż

      Przez iwonaroma · Opublikowano

      @egzegeta Kobiety, która gasiła pragnienie wodą życia nie się zastąpić byle coca-colą...
    • iwonaroma
      zmysły często zawodzą

      Przez iwonaroma · Opublikowano

      @andreas dzięki     
    • Agnieszka Charzyńska
      Iskry

      Przez Agnieszka Charzyńska · Opublikowano

      Iskry  bujne szkarłatne, miedziane, różowe, W gorącej barwie - żółci, koralu, rubinu, Niczym promieni wiązki – słomiane i płowe Albo  krople pękate – odblaskiem bursztynu,   W kształcie motylich skrzydeł bujnie rozłożystych Lub pędzlami świetlnymi – kwiatów malowanych, W formie kłębków kłujących, choć nieco puszystych Lub kleksów piórem grubym -  obficie rozlanych,   Obsiadły drzew i domów, pałaców, kościołów Ciała gromadą głodną, drapieżną, zawziętą, By pod skrzydłami złoto – rudymi żywiołów   Wspólny stworzyły niebyt – harmonia i piękno. A gdy iskry te zgasły  ostatnim westchnieniem, Została po nich pustka, popiół i milczenie…
    • beta_b
      los kobiecy inny niż

      Przez beta_b · Opublikowano

      Ładne do czytania, wdzięczne, ale treściowo taki stosunek do kobiet generuje walkę płci, a nie pozytywne uczucia. Druzgocące uprzedmiotowienie. I najgorsze, że aż trudno to pojąć. bb

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...