Wyszło inaczej

[Jacek_Dyć]

Pękła okrywająca Ziemię powłoka z ciężkich ołowianych chmur,
słońca promienie, morza, łąki i pola swym blaskiem rozświetliły,
w oddali swą czernią majaczyły gdzieś majestatyczne pasma gór,
nie baczne na blask ich cienie w rozświetloną równinę się wryły,

strome górzyste pasma, sobą tworzą niebotyczny naturalny mur,
przynoszący frajdę i śmierć dla wytrawnych górskich wspinaczy,
nad tą barierą przelatuje z łatwością krzykliwych żurawi sznur,
i dla kozic górskich owa naturalna przeszkoda mało co znaczy,

my wieczne duchowe istoty, zamknięte na głucho w materii kokon,
patrząc w lustro i tak nie widzimy siebie, prócz cielesnego odbicia,
uświadamiamy duchowość sobie wtedy, gdy następuje ciała zgon,
my niematerialne duchowe istoty, trudne do ujrzenia i wykrycia,

ale to my jesteśmy każdej formy ożywionej cichymi rezydentami,
czy chcemy tego, czy nie chcemy, musimy i tak w ciałach przebywać,
to za pragnień umysłu przyczyną odpowiednie formy ciał mamy,
i zgodnie z jakością ich jesteśmy zmuszeni różne cechy zachowywać,

tak z chwilą zgonu ciała, otaczającej duszę materii, mrok pęka,
niczym złota poświata, otacza nas swym ciepłem tunelu blask,
była niemoc, wraz z opuszczeniem kończy się cielesna udręka,
a umysł nie baczny na duszę, nowym wcieleniem niweczy brzask,

to nasz umysł jest fundatorem przydziału na ponowne wcielenie,
dzięki niemu i słabej woli cierpimy narodziny za narodzinami,
jak te żurawie możemy wznieść się nad materię przez oświecenie,
walcząc wciąż z piętrzącymi się dla ciała umysłu pragnieniami.

Wziąłem pióro do ręki, by pisać o niczym, wzniośle niczym poeta,
ręka poczęła sama kreślić słowa, układając je w zgrabne zdania,
pisać dla pisania, by na topie utrzymać się, to pisarczyków zaleta,
kiedyś jakoś po sławę się wspięli i piszą już jedynie dla pisania,

i gdy tak pisałem, zaczęło śmieszyć mnie to co wzniośle formowałem,
więc front zmieniłem, zacząłem o wzniosłej istocie, ucieleśnionej duszy,
góry i ptaki jako przenośnie w problem materialny wkomponowałem,
to i dzięki konkretom nie wdepnąłem w pisarską głupawkę po uszy.
16 sierpnia 2011

[Adam Orzechowski]

Widać, że wiersz napisany z uczuciem. Starałeś się dopracować go w najmniejszym stopniu.
Jednak z wierszami jest tak, że zawsze można próbować czegoś nowego, lecz nie zawsze wszystko się sprawdza.

Nie jestem ekspertem, ale raczej miłośnikiem literatury. Mam jednak wrażenie, że dla wiersza o tej długości strof, znacznie lepsze byłby rymy w układzie AABB, aniżeli ABAB.
Przez zastosowanie rymów w kombinacji ABAB, wiersz wydaje się przegadany i choć może utrzymuje pewien "rytm", nie wypada to zbyt dobrze.

Każdy wers można by było spokojnie podzielić na dwa, zmieniając nieco słowa, albo można by było usunąć po parę wyrazów z każdej linijki. Sądzę, że wówczas utwór wypadłby znacznie ciekawiej i był łatwiej przyswajalny.

Pozdrawiam