Myśl o poudniowym słońcu
-
Ostatnio w Warsztacie
-
Wiesław J.K. 2 093
Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
@Rafael MariusNiewątpliwie tak jest. Przynajmniej rozumowanie jest ludziom dane, ale widzimy efekty tegoż w czasach obecnych, nie wspominając całej znanej historii ludzkości. Stworzono nas na ICH podobieństwo, czyżby bestie w ludzkiej postaci...a tak dla równowagi wszepiono w nas to coś co nazywa się miłość...jak już pożerać innych to z miłością hahahahaha
Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
1
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 46 odpowiedzi
- 567 wyświetleń
-
- 45 odpowiedzi
- 549 wyświetleń
-
- 42 odpowiedzi
- 1 965 wyświetleń
-
- 33 odpowiedzi
- 610 wyświetleń
-
- 28 odpowiedzi
- 1 543 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
Przez Nefretete · Opublikowano
@Domysły Monika A czego tu się bać? Krytyki? Przecież bażanty, oprócz swoich kolorów mają coś z gołębia, co kamuflują, ale niekoniecznie przed czaplami -:)) Pozdro! -
Przez Domysły Monika · Opublikowano
@Robert Wochna boję się napisać co mi po myśli chodzi choć mnie korci ... Zapamiętam ten wiersz z pewnościąZaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
-
-
Przez Domysły Monika · Opublikowano
Wyliczanka jak wytłaczanka dwadzieścia różnych skorupek jajek jednym w okno młynarza celnie rzucę, co mąki od piachu odróżnić nie umie. Pięć dam kotom na pożarcie, ich szarą sierść rozjaśnie. Siódme w komin rzucę, sądzą obrus babie zapaskudzę. Dwa kolejne na patelni rozbiję, złość w apetyt niech mi się wbiję. Tym młodzieńcom, co pod oknem tak się śmieją kogiel - mogiel z cukrem sporządze. Resztę na później zostawię, bo mnie to wyliczanie ... Zmęczyło okropnie. -
Przez zielarz · Opublikowano
Gdy dąb koronę liśćmi trwoni, czas, jak żebrak, po niebie kroczy - W sękach pnia płacz wieków się gości, a kręgi w rdzeniu to milczących ojców oczy. Rzeka, co głazom pieśń odmawia, nocą do zimnych trumien płynie - Niesie kurz gwiazd, łzy mgieł porannych, A w swym sercu wiecznie już ginie. Człowiek - iskra, co w pyle drży, w szkle godzin twarz próchnem znaczy. Lecz wiatr mu szepcze: „Twój dom nie stoi - W korzeniach burz i w piołunie rozpaczy”. Gdy księżyc krew zastygłą sączy, świt rozcina czarny całun dni… Prawda nie w tym, co trwa, lecz w tym, co pęka, gdzie wieczność z chwilą dzieli rdza. A wiatr ziarna w ziemię chowa, gdzie śmierć i życie dzieli chwila - Każdy upadek to nowa pieśń, Co z martwych liści wiosnę wyrywa.
-
-
Najczęściej komentowane
-
.thumb.jpg.2a4c1fb1be2384bf2f494e0e37245a0e.jpg)
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się