zdumieniem

[Ania_G.]

zdumieniem
co dzień nowym mnie raczysz
gdy pochylę się lekko nad Słowem

zaskoczeniem
brzask mi w oczy z rana patrzy
i ustaje mi zdanie w połowie

czym zachwyci mnie znowu
białej Ciszy wpatrzenie
co mnie wciąż odnajduje w milczeniu

po imieniu mnie szuka
aż dopadnie znużenie
by wygasnąć w węgielnym kamieniu

[Gość]

"Słowo" i "Ciszę" dałbym jednak z małej litery. "Słowo" w takim wydaniu skojarzyło mi się z Pismem Świętym a chyba nie o to chodziło, chociaż... gdyby w tytule jakaś wskazówka. mała litera spowoduje możliwość różnego postrzegania, tak myślę. bo całkiem zgrabnie napisany utwór.
pozdrawiam.

[Ania_G.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Bo o Pismo Święte się właśnie rozchodzi,a nawet więcej(w bieli Ciszy ukryłam odwołanie do Najświętszej Hostii)

[Staszek_Aniołek]

inwersje mi skrzeczą, na pewno wymaga dopracowania.
i nie rozumiem ostatniej strofy, skoro jest już wpatrzenie białej Ciszy, czyli spotkanie, to czym jest owy kamień węgielny? Myślałem, że chodzi o tego, który stał się Kamieniem Węgielnym...
dobrze że piszesz w tej tematyce :)
pozdrawiam i sukcesów życzę

[Janusz_Ork]

Wiersz niezły. Zgadzam się, co do poprawek z Popsutym. Pisz dalej. Pozdrawiam.
J.

[Nata_Kruk]

"zaskoczeniem
brzask mi w oczy z rana patrzy"

Aniu, chyba najgorszy fragment... jak brzask, to wiadomo, że z rana.
Ale bije z wiersza jakaś uległość wobec chęci poznania Słowa...
czuję wyciszenie peelki, poddanie się prawie medytacji...
Dociera do mnie powyższa treść.
Pozdrawiam... :)