Pory roku

[Bobok]

Już na powierzchnię pierwszy wychodzi przebiśnieg
Każąc rosnąć jaskrawej trawie swiętokrzyskiej
Niewiasta rodzi Boga, Śmierć rozmawia z Mistrzem
Lis mknie chytrze, śpiew jaskółki zagłusza świst drzew
Bezimienne pszczoły głoszą chwałę królowej
Motylich skrzydeł trzepot uśmierza ból głowy
Białe bociany demonstrują moc swych skrzydeł
Leniwi chłopi czmychają z zimy snu sideł

Wiosenna rosa wpada wprost w ziemi ramiona
Jak wylane łzy nad grobem Agamemnona
Życia płomień, ogień darowany igrzyskom
Lilije kwitną nad wodą wielką i czystą
Już cichnie burza, pielgrzym wędruje bez końca
A fontanna w Weronie odbija blask słońca
Pozbawione chmur niebo przygląda się skrycie
Balladyna szuka malin w zazdrości szczycie

Na nieboskłonie dym naszkicowany węglem
Słońce - stary sługa - zakłada kamizelkę
Drobne listki z łąk i pól przemieniają się w susz
Powracająca fala nadciąga prosto z Prus
Latarnik świeci w maszt przemijających statków
Małą lalkę porywa złoty podmuch wiatru
Przyrody milknące głosy nucą głuchą pieśń
Triumfują grzechy dzieciństwa, świat pokrywa pleśń

Lecz teraz pada śnieg, krew w sercu już zamarza
Życie cierpliwie wyczekuje końca marca
Niczym czarna róża kwitnąca na betonie
Po swym zgonie wędruje tam, gdzie woda płonie
Zabłąkano sztuko! zaplątana w swych słów sieć
Nie za stara, by żyć, nie za młoda, by umrzeć
Przetrwaj mrozu okres, bądź znów piękna i zdrowa
Cykl w końcu zacznie się od nowa...