pieśń sławna lasu

Messalin_Nagietka · 21 Października 2004

las pełen, zielony, polana pośrodku,
na niej pal tak biały jak mgły ciężki woal,
mówią, ze w te pędy podążał raz kostur,
zwichnął nogę, odciął – takaż śmierci dola,
że suszona goleń z kory zdarta pęka,
dębem była? brzozą? – tego nie pamięta,

woje tędy wiedli, swój zaciężny tabun,
noc ich przywitała, las rozstąpił knieje,
widząc bielmo, miecze chwycili na zabój,
tyleż co w okrzyku padli, ścieląc ziemię,
w źdźbła wciśnięci czarem, życie z nich zwiewało,
o czym wiatr na strony zawodził niemało,

szumi świadków zastęp, gwiżdże po koronach
o cyganach, którzy z noclegiem tu stali,
chcąc ognisko wzniecić, jęli pal po słojach
siekierą, nikt nie wie jak się porąbali,
w szczapach złości, w dymie ludzkiej mary zadzior,
nocy rozgwieżdżonej ogień strawił tabor,

chłopów trzech za bujdę, mając te historie,
poszło w noc doświadczać zjaw na własnej skórze,
może im szczęśliwie nie da nikt po mordzie,
wrócą rankiem z pieśnią i oznajmią chórem,
że przy palu spali – świt i prawdy pora
odsłoniła ciała, jakby kto ich orał,

sławą lasu strachu polana, do której
nie pilno nikomu, choćby z ciekawości
ktoś taki się zjawił i namowom uległ,
po nocy i po nim i po naiwności
co w suszoną goleń wrasta i po sękach
świeci, śmierć rozdając, po co? nie pamięta.

Wuren · 21 Października 2004

Ha
Bard jakiś czy co?
Ciekawa legenda, nie powiem
Nie pwoiem również o freudowskich skojarzeniach, heh.
Może tylko jedno - wszyscy giną? Antyczna tragedia - a przy tym najpotężniejszym to..

Pozdrawiam :D
Wuren

Messalin_Nagietka · 21 Października 2004