Człowiek bez miejsca

[Bronisław Jaśmin]

Widziałem żytnie kłosy, wędrując ze słońcem.
Gdy wlałem w źdźbło przebite źrenicą tęsknotę,
Co jedne wzgórza sadzi w dół kamienny. W cnotę
Zamienia zapalone miasta ogniem dziąseł.

Wyginał dzień na niebie holendarne dziąsło,
Z którego kapie promień mieszany równiną
Z przydziałem krwi, co dzisiaj długą smugą siną
Może wypijać, jakby skwar kąsał wód wiosło.

Kręciły się za wiatrem spaczone ogrody.
Ja włokłem krok na drogach szukając rozpaczy.
Dzień będzie stokroć lepszy w łzach, jeśli bez zgody.

Zegar kładzie leniwie obłoki w gonitwę,
Gdy szczęście nie napotka płomieni akacji.
Wierzyłem, że zostanę zegarów rozbitkiem.

[Wściekły Azot]

Wiersz o dziąsłach można napisać tylko pod warunkiem wlania w siebie paru żyt.