niedziela rozedrgała się w górę w dół

[Danuta Kurczewicz]

dla Ani

we mnie tłum - przygaszony - skołowany
wstążki wiążą człowiecze przenikanie w granat ziemi
szyny po śladośladzie w zapamiętanym rzęs stukocie

dwie linie na bezludziu

we mnie blask i śpiew - ornamenty baroku
kaskady spadających kolorów i słów
uśmiechem rozwiniętych w butonierce we włosach

jeden dzień tygodnia a przestawia na bocznicę pisane
wjeżdża rydwanem (kwadrygą) w rozpołowione jabłko
dwie pestki w nowym - dwa cienie (papilarna akceptacja)

nie kłamią godziny nie mędrkują witraże
srebrne buciki w migdałowym ust kaprysie
na jesiennych schodach dotyk wnoszą

gładkie jest patrzenie na diadem
w dół w górę - tak spada czas a podnosi się miłość

[Judyt]

(: przeczytałam z zaciekawieniem,
jest w nim aura tajemniczości,
podoba mi się, J.

[adam_bubak]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

przekombinowany, przepoetyzowany, chaotyczny, bez wyraźnego środka
ciężkości ze zbyt rwaną narracją i słabiutką pointą
ale jest jakaś dykcja, kilka pomysłów, wyobraźnia
proponuję zrezygnować z kilku ozdobników
trochę skondensować i nie zapędzać się w stukoty rzęs, jeżeli nic nie wnoszą do tekstu
i koniecznie spróbować w dwóch wersjach - z inwersjami i bez
bo to naprawdę pomaga okiełznać tekst