Późnojesienny

[Katrina K]

Niech Pan nigdy nie pyta,
Szanowny Panie,
co może robić
kobieta, jak ja
-sama.
W poranek jak dziś.
Wśród kamienic.
Gdy niebo odbija
szarość ulic.

Może Pan
pytaniem niedyskretnym
zburzyć świat,
nieroztropnie, który
właśnie tworzy
-paletą barw.
Ze słownych
labiryntów
buduje samotnie.

Niech Pan nigdy
nie zawraca sobie serca.
Kobietą-melancholią,
idącą z dala.
Jak ja,
wśród szarzyzny.
Potrzebuję raczej,
ciepłego szala,
niż mężczyzny.

Z uszanowaniem. Poetka.

[vacker_flickan]

Urokliwe. Proponowałbym jednak się zastanowić nad wersyfikacją - czy poszatkowanie na takie krótkie wersy było naprawdę konieczne? mnie nie wydaje się, aby dużo stracił, gdyby pewne entery zlikwidować.

No i jeżeli ostatni wers z pozdrowieniami to puenta, to zupełnie niepotrzebna. A jeżeli coś innego, to wypadałoby to jakkolwiek zaznaczyć.