Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Ta noc do tamtych jest niepodobna

Martyna_Zofia_Łysakiewicz
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Martyna_Zofia_Łysakiewicz

Martyna_Zofia_Łysakiewicz

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Kiedyś tyle miałam w głowie...
Na "tak", na "nie" zawsze odpowiedź.
Uśmiech nowy, twarz wciąż nową.
Na każdy głupi gest gotową...

Kiedyś tyle miałam w głowie!
Dzięki tobie nie płakałam.
Brałam wszystko na poważnie...
Dzisiaj nic już nie jest ważne...

Teraz mówie sercu, aby skałą było.
Ta noc do innych jest niepodobna...
Ty leżysz cicho, cicho na dnie grobu.
U mnie dalej godzina mija za godziną.

I już wiem, że spadnie deszcz...
Trawa wciąż będzie zielona.
Znów zakwitnie wiosną bez
W twe puste patrząc okna.

Nie pokazałes jak żyć!
Martwi nie uczą przecież nic.
Nie każ mi sie cieszyć słońcem
Gdy dla ciebie całun-kocem...

Teraz mówie sercu, aby skałą było.
Ta noc do tamtych jest niepodobna...
Ty leżysz cicho, cicho na dnie grobu.
U mnie dalej godzina mija za godziną.
***
tak, to jest nawiązanie do tej piosenki maanamu, która oboje bardzo lubiliśmy :( wypoczywaj w spokoju Pablito :* :(
***
Czekam na objechanie XD

Wuren

Wuren

Opublikowano
Opublikowano

Eeee
ten, no, co to ja chciałem.. acha - serio?

Przepraszam, ale jakoś nie brzmi mi to jak hommage, nawet na napis nagrobny zbyt niepoważne, że nie wspomnę o myślach, które zwykle mam w sytuacjach, gdy kogoś żegnam...

Ok, nie chce urazić, więc milczę. Jak grób. Powaznie.

Pozdrawiam
Wuren
ps. A na kicz - to jakoś mi ziemia zgrzyta w zębach. Pewnie dlatego, że nie tak dawno byłem na pogrzebie. Ale to inna bajka. Poważnie.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • wierszyki
      "Martwy"

      Przez wierszyki · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Niektórzy uważają, iż w tym jest clue poezji, ja się z tym nie zgadzam, ale życzę po prostu, by szukać w dobrym miejscu. Nie zamykać się. Pzdr.
    • wierszyki
      w pół drogi

      Przez wierszyki · Opublikowano

      Wygnanie z Raju. Albo Cztery wesela i pogrzeb. (szkocka orkiestra) Pzdr :-)  
    • Arsis
      Owoc wyobraźni współczesnego mistrza

      Przez Arsis · Opublikowano

      Szedł z nisko pochyloną głową poboczem pola, piaszczystą drogą. Szedł. Idzie obok kartofliska, które okrywa potok wieczornego słońca. Cały w pomarańczowej zorzy. Chłopski malarz. Namalował świat: bydło na rżyskach i pajęczyny babiego lata. Drżące. Sperlone kroplami rosy.   Wiesz…   Jesteś tu jeszcze?   Idę i jestem tutaj. Idę tak, jak szedłem wtedy, pamiętasz? Niczego nie pamiętasz. Już nic nie pamiętasz i nie widzisz, gdyż twoje oczy.   Martwe. I takie zimne zimnem kamienia. Bladego marmuru wyciosanego wieki temu dłutem nieznanego rzeźbiarza…   Ale znowu idziemy razem. Idziemy tak, jak moglibyśmy iść we dwoje. Tak jak moglibyśmy…   Idziemy. Idziemy. I idziemy raz jeszcze…   Stawiamy kroki powolne, jakby w zadumie. Idziemy jak ten sen śniony nagle nad ranem. Jak ta widziadlana korektora zdarzeń, co chwyta za gardło jakimś ciężkim westchnieniem.   Wypiłem trochę, to prawda. I wypiłem raz jeszcze, wznosząc toast za ciebie. Za nas…   Dlaczego milczysz? Spójrz, wznoszę kielich… E, tam, kielich, butelkę całą. Wznoszę ją pod światło wieczornego słońca.   I przez szkło przesącza się światłość pomarańczowa. Nadciągający wieczór. I przez szkło, przez płyn przejrzysty, przez te szkliste turbulencje spienionych majaków…   Napijesz się ze mną? Patrz, jest jeszcze trochę. Widzisz. Nie widzisz. Ale ja, widzę za ciebie.   Nie wypiłem do końca, albowiem chciałem… chcę zostawić tobie.   Stoję w otwartym oknie i patrzę. Wiatr szarpie gałęziami kasztanów. Szeleści liśćmi.   I szepcze. Szepcze. O, mój Boże, jak szepcze…   Na stole leży talerz. Mży cały w pozłocie kryształowy wazon z wetkniętym bukietem czerwonych róż. I te róże. Te róże czerwone…   Choć, napij się ze mną. Na stole lśni butelka. Podnoszę ją, aby wznieść…   Wiesz, był tu przed chwilą mój ojciec. Przyszedł zza grobu, aby się ze mną napić. Nie mówił nic, tylko patrzył. I patrzył tryni swoimi oczami.   Takimi oczami zasklepionymi czarną ziemią jak u trupa. Był i znikł. Nie powiedział ani słowa…   Kielich stoi nadal. Mój i jego. Jego i mój… Był i nie ma, choć przed chwilą jeszcze…   Wiesz, ćwiczę wirtuozerskie szlify chorobliwej fantasmagorii. I próbuję przecisnąć się przez ścianę. Atomy mojego ciała łączą się z atomami tynku, zaprawy murarskiej i cegieł.   Lecz nie mogę. Utykam, gdzieś pomiędzy. Nie potrafię przebrnąć jeszcze tej otchłani czasu. Choć jestem już bliski poznania tajemnicy przemieszania się w czasie.   Wiesz, to jest w zasadzie proste. Bardzo proste… Wystarczy tylko…   Zamykam oczy. Zaciskam szczelnie powieki. I widzę jak idzie ten malarz chłopski i maluje odręcznie dym płynący z łęciny, nad lasem idący...   Mimo że cierpi na bóle głowy i zaniki pamięci.   Ogląda swoje dłonie, palce. Licząc odciski, rdzę z lemieszy zdziera.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-08-10)    
    • wierszyki
      Sfinksoid

      Przez wierszyki · Opublikowano

      Oryginalne, wakacyjne porównanie podróżnicze :-) Głębokich rozmów ze swoim wnętrzem ciąg dalszy :-) Pzdr.
    • wierszyki
      Planety i wierzby

      Przez wierszyki · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Piękny komentarz, jest w nich wiele Twojej wrażliwości - co ten pierwszy list, o którym pisałaś, zdziałał, co poruszył ! Dziękuję :-)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...