Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Burza

Si Vas
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Si Vas

Si Vas

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Grzmoty, pioruny, błyskawice
Za co nas tak okrutnie każesz Panie
Wicher wyrywający drzewa
Cośmy Ci uczynili
Nie ma już wieży Babel
Potop zmył nasze grzechy
Za co nas każesz Panie
Cośmy Ci uczynili
Marny to płomyk nadziei
Marna ta iskra życia
Cośmy Ci uczynili
Że każesz nas Panie
Wichury wyciem
Grzmotem pioruna
Błyskawicy blaskiem
Która oświetla
Nasze dłonie
Złączone w przypływie trwogi
Nasze oczy
Zapłakane
Nasze usta
Szepczące modlitwy
Nasze głowy
Cierniem ukoronowane

Rihtik Stempelek

Rihtik Stempelek

Opublikowano
Opublikowano

Ad vocem kary:

Błyskawice i grzmoty to pioruny!
To nie kara, lecz ożywczy dar niebios.
Wicher rozwiewa lepkich mgieł całuny
i sadzi w wykrotach nowe drzewa.

Co innego było z wieżą Babel,
przez Nemroda wynoszoną nad chmury.
Co innego gdy zabity był Abel,
przez Kaina godnego słusznej bury.

W swoim Słowie Najwyższy wyjawił,
Kogo i kiedy karał osobiście.
Zamiast ukarać On chętnie by zbawił,
bodaj każdego... człeka oczywiście.

Potop nie za nasze grzechy zesłany,
zmyć zatem naszych nie mógł ostatecznie.
To Jezus wszak został na śmierć wydany,
aby wierzący w to mógł żyć wiecznie.

Płonący płomień nadziei wspaniałej,
ogrzewa dusze łaknących żywota.
Tacy pilnują swojej szaty białej,
co ją wybieliła miłości cnota…

W obronie Pana staję strofami,
zaprzeczając, że to On wichrem wyje
i mocnych piorunów darzy razami...
- dla Niego przecież nawet zmarły żyje!

Trwoży brak wiary i nadziei świętej,
wtedy to dłonie łamią się w trwodze,
a oko spod powieki zaciśniętej…
…łzy roni srodze.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Poezja to życie
      Uniesienia

      Przez Poezja to życie · Opublikowano

      Miesiąc wrzesień  Pełen uniesień    I jej rozpalone uda  Istny żar tropików    Ogród miłości  Ogród namiętności    (I jeszcze tylko jedno)   Zbereźne myśli poety Kolejny raz niestety...
    • Stary_Kredens
      Czasami płaczę

      Przez Stary_Kredens · Opublikowano

      @Ewelina płacz oczyszcza, fizycznie oczy, psychicznie duszę  Pozdrawiam serdecznie Kredens 
    • Stary_Kredens
      Tak jak dawniej?

      Przez Stary_Kredens · Opublikowano

      @Marek.zak1 w zasadzie nie o tym pisałam w wierszu, ale odpowiadając na pytanie czy łatwiej? Ogólnie rzecz biorąc teraz nam wszystkim jest łatwiej pod pewnymi względami np.pranie, jednorazowe pieluchy, rozrywka na zawołanie , aż do przesytu, każdy może się uczyć itd. prawie każdy ma samochód wyjazd za granicę? W czym problem? Po prostu jedziesz, lecisz za PRL-u, no raczej tak nie było. Pełne półki wszystkiego, ciuchy jakie chcesz. Pamiętam jak my marzyliśmy o prawdziwych dżinsach. Jest łatwiej, lepiej , ale z tym wszystkim ludzie stali się jakby bardziej sobie obcy i wrodzy, podzieleni i właśnie odgrodzeni od siebie czymś jakby niewidzialnym. Internetem. Ale życie jest nadal , trwa i trwać będzie  Kredens pozdrawiam i dziękuję za czytanie i komentarz  @wierszyki może jeszcze wprowadzą  Dziękuję i pozdrawiam  Kredens  @Rafael Marius miłe wspomnienia z młodości, czy to było w Warszawie? Pozdrawiam serdecznie Kredens  @Migrena dzięki za odpowiedź i pochwałę  Pozdrawiam serdecznie Kredens  @Alicja_Wysocka dziękuję za wierszowany komentarz Pozdrawiam serdecznie Kredens 
    • Robert Goraj
      Abyss

      Przez Robert Goraj · Opublikowano

      Abyss Niebo bez dna, ziemia bez końca, człowiek bez granic.   Otwórz oczy: gwiazdy świecą, piekło płonie.   Tam, gdzie nie ma nic, jest wszystko. Ogarnij to „wszystko” ramionami, a zobaczysz, że nie masz nic — tylko ciemność, którą oddychasz.   Otchłań wpatruje się w ciebie jak w czarne, tłuste bagno. Widzi swoje odbicie: złe, radośnie koszmarne, skrzywione uśmiechem.   A ty… drżysz. Boisz się. Otchłań nie pożera, tylko czeka, aż sam w nią wskoczysz.   A wtedy zrozumiesz: nie ciemność była twoim wrogiem, lecz własny cień. Cierpliwy i cichy jak sumienie, które nie prosi o rozgrzeszenie, lecz o odwagę, by spojrzeć na siebie.   I zobaczyć, że skok nic ci nie da.   Otchłań istnieje, dopóki się z nią mierzysz. Jesteś jej oddechem, dopóki w nią wierzysz.  
    • Dagna
      Dotykając końca świata

      Przez Dagna · Opublikowano

      @Berenika97 nikt nikomu nie zabroni się inspirować, eksperymentować. Powiem jednak, jak na to patrzę. Miałaś Autorko swój własny gust- jaki był ( a bywał różny),taki był, ale ewoluował w wartościowym kierunku.  Twory literackie wspomnianego usera, „ zaliczyłam” bez bicia bodaj dwa, na początku jego aktywności. Moim zdaniem, tak krzykliwego bezguścia ten portal dawno nie widział, to jak połączenie histerii brazylijskich seriali, obrzucania się tortem - rodem z komedii amerykańskich, z patosem ruskich pieśni wojskowych i do tego wszystkie przyprawy z kuchni, jakie są pod ręką + podpalenie lontu ! Bęc!!!    Pomyślałam, że takie „ miotanie się” z piórem i kartką, jest dobrym zoo, dopóki komuś nie przyjdzie do głowy tego bezguścia naśladować, ale… właśnie przyszło! Nie, powiem jak były, wiecznie nawiany polityk :” Sabo, nie idź tą drogą!”  …a Ty sobie Autorko pamiętaj, że koronki się dużo trudniej dzierga, niż je tandetnie szarpie, tyle mojej skromnej rady.   pozdrawiam.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...