Refleksja

[Bronisław Jaśmin]

Pociesza myśl, że tylko niebo jest jedynym
Tych rozłąk świadkiem, które cierpią nawet drzewa;
Gdy wiatr sędziwy kończy objęciem prawdziwym
Całować świat przez wargi obłoków i nieba.

Błękity są objęciem dla wszystkich pod triumfem
Planety, lecz niestety ich szczęście spoczywa,
Jak ptak umarły w morzu, tak dla nas w stóp buncie
Wysoko, bo chmur pieśni szukamy na szybach.

I płynąc na swych krokach jak chmury w przestworzach
Najwięcej dżdżu wydamy z rąk i z serc szkaradnych.
On wsiąka potem w ziemię lub w głębiny morza...,
Ze smutkiem, bez nadziei, bo nie z chmur upadłych.

[Michał Gomułka]

skoro tylko niebo, to dlaczego i drzewa? Mam wrażenie, a starałem się wczytać dokładnie, że ten wiersz udaje. Jest nieskuteczny, nieporadny. Wykorzystywane są słowa te same nawet w jednej zwrotce, gdzie nie czuje się ich uzasadnionego tak współistnienia, np te sąsiadujące z "niebem". "płynąć na swych krokach"... takie to niezbyt. Niepotrzebny epitet do serc. I na koniec chmury... Niespójnie. Ale mam również wrażenie, że autor chciał dotknąć zacnych spraw. To jest ważne.