"niechcenie"

[Rif Notsel]

czasami, kiedy tak bardzo chcesz
głową uderzasz w mur prosto
roztrzaskany mózg smutkiem
wylewa się łamiąc Twe wiosło
wtedy Twój kajak nie płynie
dryfując w beznadziei losu
a wszystko co było ważne
znów staje sie dzieckiem chaosu
oddałeś co masz najcenniejsze
czyste serce i samego siebie
chciałeś by ona przy Tobie
mogła czuć się jak w niebie
jak zwykle dałeś dupy
i pomyliłeś pragnienia
nie wygrasz z odrzuceniem
i nie zwyciężysz "niechcenia"
nic na siłę, wszystko młotkiem
jak mawiał znajomy belfer
wybij więc z głowy uczucie
inaczej serce ci pęknie
łatwo mówić, trudniej zrobić
pieprzony los znowu zakpił
więc zawiąż u szyi powietrze
i idź człowieku sie zabij
wypij łzy własne z oka
co cały ocean zalały
niechcenia solą posmakuj
uduś sny, by nie trwały
i tak już sens jest stracony
Twe serce nie zniesie już wiele
rozdarte jak stary banknot
ofiaruj na tacę w kościele
gdy marność, marność i wszystko marność
i nic się już nie nazywa
bądź jak ta zdechła ryba
do góry brzuchem popływaj
...
no i co mi zrobisz?