-
Ostatnio w Warsztacie
-
Waldemar_Talar_Talar 17 346
wiersz jak to wiersz
bywa o wiośnie lecie
jesieni i zimie
raz kocha raz tęskni
raz jest deszczem
a raz mgłą
wiersz jak to wiersz
czasem zaboli lub
się uśmiechnie
wiersz jak to wiersz
pachnie poezją
albo łzą
ma jedne drzwi jak je
otworzysz wygrasz
albo nie
wiersz jak to wiersz
nauczy strachu lub
miło śnić
tak tak moi drodzy
wiersze uczą nawet
wiatr o tym wie
0
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 40 odpowiedzi
- 778 wyświetleń
-
- 36 odpowiedzi
- 661 wyświetleń
-
- 33 odpowiedzi
- 849 wyświetleń
-
- 31 odpowiedzi
- 474 wyświetleń
-
- 31 odpowiedzi
- 380 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnie komentarze
-
.thumb.jpeg.b5ae7bcef73c3501c1166879fc389fb7.jpeg)
Przez huzarc · Opublikowano
@FaLcorN To bardzo łagodny, kołysankowy tekst – czuć w nim prostą, ale szczerą potrzebę ufności. -
Przez huzarc · Opublikowano
@Whisper of loves rain To bardzo mocny, zaangażowany tekst. -
Przez EsKalisia · Opublikowano
@Wiesław J.K. Dziękuję za obserwowanie. W moim odczuciu słowo perfekcja kojarzy się z czymś zimnym niedostępnym. Dlatego powtarzam sobie " magiczna perfekcja" i próbuje to odczuć. Na pewno jest cieplej:) -
Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano
wiersz jak to wiersz bywa o wiośnie lecie jesieni i zimie raz kocha raz tęskni raz jest deszczem a raz mgłą wiersz jak to wiersz czasem zaboli lub się uśmiechnie wiersz jak to wiersz pachnie poezją albo łzą ma jedne drzwi jak je otworzysz wygrasz albo nie wiersz jak to wiersz nauczy strachu lub miło śnić tak tak moi drodzy wiersze uczą nawet wiatr o tym wie -
Przez Whisper of loves rain · Opublikowano
W pustym łonie, gdzie echa tańczą cicho, tkwi embrion myśli, nie ciała. Składamy dłonie, szepcząc modlitwy, o duszę, która nigdy nie zaistniała. Prawo i wiara, dwa kamienie młyńskie, mielą decyzje na proch codzienności. Jedni widzą iskrę, świętą i boską, inni zaś lęk, w imię wolności. W komorze echa, gdzie sumienie waży, płód staje się sztandarem ideologii. Morderstwo? Zbawienie? Kto wskaże granicę? Moralność tańczy w rytm patologii. Matka, ołtarz z krwi i kości, naczynie wyboru, pole bitwy. Jej ciało, nie jej, lecz publiczna własność, w dyskursie zimnym, pozbawionym liryki. A co z tych, którzy przyszli na światło, ale światło ich oślepia, rani, dusi? Ich krzyk zagłuszony, mniej ważny, mniej święty, bo wiersz o życiu pisać trzeba, a nie katuszy. Nienarodzony krzyk ma potężną siłę, rozdziera ciszę, zmusza do myślenia. Lecz krzyk żywego dziecka, bitego, głodnego, to tylko tło dla wielkiego istnienia. Więc rzucam ten wers, jak kamień w wir wody: Hipokryzja jest największym grzechem. Czcimy potencjał, gardząc rzeczywistością, dusząc sumienia, odbierając oddech.
-
-
Najczęściej komentowane
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się