Deszczyk wiosenny

[Agnieszka_Horodyska]

Ktoś podpalił niebo jasną błyskawicą
I płonie. Niebo płonie!
Ktoś szedł wtedy sennie,
Szedł cichą ulicą
I stanął - i złożył dłonie...
i... krzyknął:
"A!"
A wtedy...

Deszcz zaczął uderzać o blachy zardzewiałe
I bębnił, i szeleścił, i z żalu obmył trawę,
I tupał, tak jak tupią oddziały piechoty,
I szarpał - szarpał wszystkie smutki i tęsknoty,
I drapał każdą ranę, i wołał o rozpacz...

Aż znowu sznur błyskawic niebo ogniem rozdarł...!

[Anna_Para]

No tak, nie ma jak u żony;) Zwłaszcza - kiedy to ciepła bruneta z oczyma... ech, zapomniałam, jak się takie oczy nazywają.

Nie cierpię inwersji, Agnieszko, ale poza tym - fajne to jest, wesolutkie jakoś tak "inaczej wesolutkie"...

Pozdrawiam cieplutko,

Para:)

[Agnieszka_Horodyska]

Anno, spróbuję bez i spróbuję się z tym oswoić, najwyżej znowu zinwersuję :) Dziękuję za przychylne przeczytanie.
Ciekawa jestem, o jakie oczy Ci chodziło. Pozdrawiam :)

[Joanna_Janina]

Pięknie opisałaś burzę. Jedno tylko mi tu jakoś nie pasuje. Moim zdaniem wiersz mógłby się zakończyć :

"Aż znowu sznur błyskawic niebo ogniem rozdarł...!"

Myślę (ale to tylko moje skromne zdanie) że bez dwóch ostatnich wersów byłoby lepiej, bo one tak jakoś mi nie pasują do tej burzy.

A reszta to sama poezja z miodem ;)

Pozdrawiam

Janina

[Agnieszka_Horodyska]

Joanno Janino, dziękuję, cieszę się, że podoba Ci się opis burzy. Bez dwóch wersów... :( Wtedy będzie mi czegoś brakować. Może te wersy brzmią od czapy? Może trzeba je zmienić?

***

Po dłuższym nocnym przemyśleniu, przyznaję rację :)