żelazko duszy

[Mateusz]

wyprasować duszę
muszę
skąd żelazko
wziąć na duszę
Ona
świetnie prasuje
nie, przypala
rezygnuję
nie chcę duszy
poparzonej
rozognionej
lecz straconej
muszę duszę
w ciało schować
sam nie lubię
dusz prasować
i nie umiem
w rzeczy samej
znów cholerny
w duszy zamęt
cóż
skorzystam
z przebieralni
oddam duszę swą
do pralni
tam trzy razy
puk, puk, puk
bym już sztywno
chodzić mógł
trzy zdrowaśki
żalu ściana
i jest dusza
sprasowana
co mi jednak
po tej duszy
gdy mi życie
głowę suszy
prosta, sztywna
arkusz blachy
prozą wieje
aż po pachy
niech wybiera
życiem pływa
wtedy będzie
sprawiedliwa
cóż
czasmi
już tak bywa
chyba wolę
jak jest
krzywa
tak
i zdania już
nie zmienię
bo co wtedy
z przeznaczeniem
bo jesli już
coś prasować
to prasować
sumienie
lecz jeśli chcesz
baaardzo, ojej
prasować duszę
śmiejąc się
śmiej

[Libra Send]

Jak widać natchnienie przychodzi niespodziewanie :-)))
Dowcipny, fajny wiersz a i temat "dziwnie" znajomy :-)

[Mateusz]

:)))
znajomy, zainspirowany nietuzinkowymi komentarzami pod Twoim wspaniałym wierszem Libra ...
pozdrawam
Max.

[Mateusz]

dziekuję za fajny ... też pozdrawiam serdecznie Luno :)
Max.

[Mateusz]

a tak wogóle to co Wam w duszy gra ... to najpiekniejsza melodia ... jest :)
pozdrawiam serdecznie tą duszną i tą bezduszną też ... gawiedź poetycką ... zatem :)))
Max.