taniec w chmurach

[Rif Notsel]

chwila uniesienia, podniósł wzrok do góry
gdzie niebo błękitne tuli białe chmury
baranki, owieczki jak miękkie poduszki
a słońce - ich pasterz, drapie je za uszkiem

na puchu niebiańskim kładzie swoją głowę
smakuje je, gryzie, jak watę cukrową
one suną wolno, dostojnie wręcz kroczą
a cały ten widok tworzy pieśń uroczą

wyobraźnia grała, on nadstawił ucha
symfonii niebieskiej w uniesieniu słuchał
do walca w zachwycie zaprosił oczami
odleciał do nieba, by tańczyć z chmurami

kręcił się, wirował, puchem przytulony
całą wieczność chyba, choć nie był zmęczony
całował je, pieścił, oddał duszę własną
słońcem oczy zmrużył, na niebie snów ... zasnął

[Libra Send]

Tak dobrze jest "odpłynąć w chmury" kiedy życie da nam nieźle do wiwatu. Atakowani zewsząd medialnymi "żądłami": kraks, zabójstw, krachów, wycieków szukamy ucieczki od tego zwariowanego świata - całe szczęście, że są miejsca gdzie możemy się schronić.
Wiersz pełen uroku, nostalgii - urzekł mnie.

[Rif Notsel]

dziękuję, że wpadłaś, miło ... :)))
i za dobre słowo saluto ...
pozdr. Rif