Nocna impresja

[adw86]

Niczym duch błądził samotnie po samotnej równinie,

Pośród traw, gdzie świerszcze grały odwieczną muzykę czasu.

Mijał porzucone pod nieboskłonem drzewa,

Słysząc zbudzone w ich koronach

Krzyki nocnych ptaków i tchnienie wiatru.

Złota poświata księżyca i fosfory żuków

Odkrywały przed nim ścieżki

Ciepłe jeszcze ciepłem przebiegającej łani.

Strudzony wędrówką znajdował odpoczynek wśród traw

I śpiących kwiatów, z których ulatywały spłoszone ćmy.

Kosztował nocnej rosy i chłodu, który studził upał dnia,

Czekając na sen dziwił się tańcem gwiazd.

Śnił zapomniane obrazy z dzieciństwa,

Zamierzchłych miejsc uczynionych niegdyś wszechświatem.

Czasem w nocnym widzeniu przychodził znany z dawna słowik,

I wśród sierpniowego wieczoru wołał twarze nieobecnych.