Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano
Kosz ary w koszary
wstawili żołnierze
bo z arą zieloną
zawarli przymierze

więc ara przemierza
jak paw korytarze
nie sama bo zawsze
ktoś idzie z nią w parze

i także samotnie
nie stoi na warcie
choć tego się ara
domaga uparcie

lecz na to szef NATO
rozkłada ramiona
i mówi - nie możesz
bo jesteś zielona
.



Ara militaris - ara zielona, jeden z gatunków papug.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.





Żeby chociaż ze dwa brawa
wtedy była by podstawa
i choć tylko domniemana
sądzić, że dla tego pana,

który stworzył ci tą arę
masz w zanadrzu także parę …
- o cholera, po okazji,
cóż, zabrakło mi fantazji

i nadziei, i odwagi,
i pozostał tylko nagi
szkielet wiersza, życia proza
i ja niczym ta mimoza.


Dorotko ja także pozdrawiam Cię serdecznie.



Mimoza, czułek – rodzaj tropikalnych roślin. Wyróżnia się niezwykłą czułością na dotyk W momencie dotyku roślina reaguje zamykaniem (składaniem) liści. Listki odcinków drugiego rzędu składają się do góry i stykają ze sobą górnymi powierzchniami, całe odcinki zbliżają się do siebie a ogonek wiotczeje i zwisa,
Opublikowano

Henryku, nie zawsze jest czas wpisać się pod Twoimi tekstami, które wszystkie czytam, bo są inteligentne, zgrabnie napisane, oparte na dobrych obserwacjach i przemyśleniach (jak np. tatuaż) i czarują uśmiech na twarzy czytającego, wracają humor. Twoje wiersze, Heniu, są balsamem na dusze zapłakanych poetów. Pozdrawiam serdecznie.
J.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.





Wszak to wiosna, więc zieleni
pod dostatkiem, czyli w bród
a ja miałem do wyboru
arę albo żabich ud

smak opisać lecz go nie znam,
ary też nie jadłem wszak
choć z wyglądu sympatyczna
lecz czy to jadalny ptak?

Odpowiedzi nie szukałem
w googlach i w słownikach też
lecz o arze napisałem
bo to sympatyczny zwierz,

który, skrzydła ma i pióra
i dziób też nie od parady,
ale na tym zakończymy
- tu nie płacą za wykłady.


Madziu, pozdrawiam serdecznie i wiosennie.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.





Większość lubi gdy ich chwalą,
i wydają z siebie pienie
choć pochwały lukrowane
i nie zawsze zasłużenie

przekazane pod adresem
za rzekome dokonania
i nie ważne jest, ze pycha
rzeczywistość im przysłania.

Ja też lubię być chwalonym
lecz z dystansem i pokorą
biorę do się te pochwały
gdzie przynajmniej chociaż czworo

recenzentów, czytelników
ma jednakie o tym zdanie
bo to świadczy, że ktoś pojął
moje myśli i przesłanie.


Pozdrawiam serdecznie
HJ
Opublikowano

Mało, że bezbłędnie rym z rytmem się zgadza, to zabawną pointę autor wyprowadza! Widzę powyżej, że nie tylko mnie się samo rymuje. I to się nazywa inspiracja! Klejnocik! :))))))))))))) Pozdrawiam radośnie. Elka.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.





Puenta niczym źródło
spod ziemi wytryska
a, że wytrysk, dla mnie
to rzecz bardzo bliska

dlatego i z puentą
nie mam zaburzenia
ona sama w wierszu
wyłania się z cienia

by zadrwić, wyszydzić,
uzewnętrznić wady
a wszystko dlatego,
że mam z nią układy.


Pozdrawiam serdecznie
:))))))
HJ
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.





Zbuntowany generał
z racji tego, że rangą
był najwyższy wiec ruszył
na jednostkę falangą

i przeczołgał dowódcę
po żwirowym placyku
potem rzekł – nie podskakuj
mi tu ty żołnierzyku

wiec dowódca struchlały
cofnął wszystkie rozkazy
i powiedział – nie żywię,
generale, urazy

a adiutant za chwilę
będzie z klatki zwolniony
bo poprzedni mój rozkaz
był dalece chybiony

arze też nie poskąpię
i nagrodzę awansem
a najpóźniej za tydzień
będzie mym ordynansem.


pozdrawiam serdecznie
hj
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.





Gra słówek to rodzaj
epickiej etiudy
wstawionej do wiersza
gdzie słowa ułudy

na przekór regułom
i sztywnym kanonom
nie zwykły się kłaniać
królewskim koronom

a cóż to dopiero
plebsowi co w tłumie
rozdziawia paszczękę
i nic nie rozumie.

Gra słowna jak szachy
rozwija umysły
nadaje sens zdaniom
uwalnia domysły

a gdy ktoś smykałkę
posiada i wenę
bez tremy okiełza
słuchacza i scenę

i zgarnie profity,
do tego niewąskie
choć grzęźnie po pachy
gdyż bagno jest grząskie


pozdrawiam
HJ
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Henryku, jak miło cię czytać, świetna gra słów, świetny wiersz
pozdrawiam ciępło:))


Dzięki arze komentarze
ciepłym słowem płyną nowe
a to spora dla autora
jest nagroda bo Jagoda
choć z oddali grę słów chwali.


Pozdrawiam serdecznie
HJ
Opublikowano

Spadam z afisza
więc na odchodne
żegnając stronę
jak baran bodnę

lub jak Fernando
postrach areny
zaprawię z byka
dublera weny

profilaktycznie
chociaż wbrew woli
bo wiem jak bardzo
cios taki boli

lecz taka to już
rola dublera
gdy autor splendor,
on baty zbiera.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Gdy wieczorna jesienna mgła, Wszystko wkoło z wolna spowiła, Tłumiąc nikły gasnącego dnia blask, Niczym opuszczona na świat zasłona,   W ponurą jesienną słotę, Na starym z czerwonej cegły kominie, Przysiadł szary zziębnięty gołąbek, Między skrzydełka wtulając główkę,   Wtem spomiędzy matowej mgły, Dostrzegł widok ponury, W dole przed jego maleńkimi oczkami, Z wolna się zarysowujący…   Do rozrzuconych szeroko po obiedzie resztek, Na przemarzniętej trawie, Zleciały się licznie kruki posępne, Bezpardonową wszczynając walkę,   Zimna mokra trawa, Pierwszym jesiennym szronem pokryta, Areną się stała zaciekłych walk, Licznego kruczego stada,   Liczne kości z sutego obiadu, Rozrzucone bezładnie na polu, Miały być bitewnym trofeum, Dla najsilniejszych z kruczego stada osobników,   Głośne rozjuszonych kruków krakanie, Niczym wściekłych barbarzyńców okrzyki wojenne, Po spowitym gęstą mgłą krajobrazie, Cichym niosło się echem,   Pomiędzy wielkimi kretowiskami, Podobnymi do okopów na polach bitewnych, Niczym żołnierze w bojach zaprawieni, Zawzięte kruki toczyły swe walki…   Zakrzywionym dziobem swym ostrym, Próbował kruk stary kość przepołowić, Przez drugiego młodego przepędzany, Próbującego wydrzeć mu zdobycz,   Usiłując brzuchy nasycić, By dotkliwy głód zaspokoić, Nie zaprzestając zaciekłej walki, Wciąż wytężały swój spryt,   Wydziobując w skupieniu zaschnięty szpik Z porozrzucanych na około kości, Usilnie wczepiały w nie swe pazury, By dzioby w ich wnętrzach zagłębić,   Połykając łapczywie Każdy znalezionego pożywienia kęs, Wkoło tylko rozglądały się bacznie, Rozeznając możliwe zagrożenie,   A najprzezorniejszy z kruków siedząc na gałęzi, Na łakome kąski spoglądając z góry, Nagły z powietrza szturm przypuścił, Naraz odpędzając kilka innych,   Te szeroko rozpostarły swe skrzydła, Natarcie jego próbując zatrzymać, Lecz daremną była ta próba, Zmuszone były ustąpić mu pola,   Widząc posępne te kruki, Wyrywające sobie wzajemnie zdobycz, Zmrużył oczy gołąbek skulony, Powiewem zimnego wiatru szturchnięty…   Wnet rzęsistego deszczu kurtyna, Spór pomiędzy kruczym stadem rozsądziła, Do rychłego szukania schronienia, Wszystkie bez wyjątku ptaki przymusiła,   Przed ulewnego deszczu strugami, Pierzchnęły wnet wszystkie posępne kruki, Chroniąc się pomiędzy krzewami, Bujnych drzew rozłożystymi gałęziami,   Ukrył się i gołąbek, Przed zimnym rzęsistym deszczem, Pod starego opuszczonego domu dachem, Przycupnąwszy cichutko w kącie.   A każda jesiennego deszczu kropla, Brudna, wstrętna i zimna, Dla maleńkiego suchej trawy źdźbła, Była niczym trzask bicza,   A deszczu kropel setki tysięcy Tworzące zwarte oddziały i zastępy, Wielki frontalny atak przypuściły, Na połacie zmarzniętej ziemi…   Patrząc tak zza szyby, Na pole zaciekłej między krukami bitwy, O jakże cenną dla nich zdobycz, Podłe z obiadu resztki,   Ponurym wieczorem jesiennym, Mgłą i deszczem zasnutym, Krzepiąc się łykiem z miodem herbaty, Próbując zebrać rozproszone swe myśli,   Z niewyspania półprzytomny, Przecierając dłonią klejące się oczy, Patrząc na ten krajobraz ponury, Takiej oto oddałem się refleksji…   Gdy widzę jak różni szemrani biznesmeni,  Zawzięcie walczą między sobą o wpływy, Dostrzegam jak bardzo w uporze swym ślepym, Posępnym tym krukom bywają podobni.   Gdy otyli szemrani biznesmeni, Przesiadując wieczorami w knajpach zadymionych, Paląc cygara i popijając whisky, Rozplanowują kolejne swe finansowe przekręty,   Niczym dla dzikiego ptactwa, Zalegająca w rowie cuchnąca padlina, Tak zwęszona tylko korupcji okazja, Staje się łupem dla mafijno-biznesowego półświatka,   Pobłyskiwanie sztucznych złotych zębów, Fałsz wylewnych uśmiechów, Towarzyszące zawieraniu szemranych umów, Przy ruskiej wódki kieliszku,   Często bywają zarzewiem, Biednienia lokalnych społeczeństw, Gdy szemrani biznesmeni nabijając swą kabzę, Skazują maluczkich na zubożenie…   Huczne wystawne bankiety, Gdzie alkohol leje się strumieniami, Dzwonią pełne wódki kieliszki, A z ochrypłych gardeł padają kolejne toasty,   Gdzie szalona zabawa niepodzielnie króluje I rozsadzają ściany z głośników decybele, Dzwonią szklane butelki w kredensie, A strumieniami leją się drogie alkohole,   Gdzie w ochrypłych gardłach przepastnych Lokalnych biznesmenów szemranych, Kieliszki pełne gorzałki Znikają jeden po drugim   Gdzie niezliczone sprośnie dowcipy, Padają okraszone rubasznymi przyśpiewkami, A pijaków podkrążone oczy i czerwone nosy, Tłumaczy ich bełkot łamliwy,   Często będące zwieńczeniem, Podpisania umowy wielomilionowej, Z lekceważonego prawa nagięciem, Gdzie łapówki główną odgrywają rolę,   Czasem tak bardzo bywają podobne, Posępnych kruków wieczornej uczcie, Gdzie wielki zatęchłego mięsa kęs, Wyrywają tylko osobniki najsilniejsze…   Na płynnych niejasnych pograniczach Biznesowego i mafijnego świata, Utarta między gangsterami hierarchia, Przypomina tę z kruczego stada,   Gdzie kolejny szemrany kontrakt, Niczym podły padliny ochłap, Jest jak w krwawej walce nagroda Dla osobnika o najprymitywniejszych instynktach…   I ten wielki świat nowoczesnością pijany, Do ubogich odwrócony plecami, Gdzie tylko silne osobniki, Wyrywają najlepsze kęsy,   Czasem tak bardzo przypomina, Pomimo upływu tysięcy lat, Wielką ucztę dzikiego ptactwa, Na truchle dzikiego zwierza…  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • I nagłówki, a laik; wół gani.    
    • Ukradli konia ino: kil, Darku. Dar koi, no - koniokrady        
    • Wiersz krótki ale naprawdę znakomity... Pozdrawiam Najserdeczniej!
    • @Migrena Gdy czytałem ten wiersz autentycznie przeszedł mnie po plecach dreszcz... Naprawdę poczułem takie dziwne mrowienie... Jest on bezdyskusyjnie genialny i bardzo, ale to bardzo nastrojowy... Pozdrawiam Najserdeczniej!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...