Świątynie serc

[Józef Bieniecki]

Świątynie serc

Zrób świątynie z serc naszych,
Na chwałę imienia.
Aby w świątyń serc zgodnie,
Płonęły westchnienia.

Wierze szczerze oddane,
Dla twej Boskiej Chwały.
Uświęcały co święte,
I złemu nie dały.

Na Ołtarze Twe Święte,
Składane w ofierze.
Całopalne ,a wieczne,
Nie uległy w wierze.

Na wzór Serca Jezusa,
Czyste,uświęcone.
Były Polski podporą,
Wiecznie umajone.

A Najświętsza Panienka,
Różaniec uplotła.
Z serc gorących i tchnienia,
Wszelkie zło wymiotła.

Józef Bieniecki

[Hauru]

Pierwsze trzy zwrotki bardzo ogólne przez co bardzo dobre, czytelnik dostaje tak zwane pozwolenie na interpretacje. Przemawiają one do każdego i w sumie do nikogo; mają swoją wartość właśnie w swojej ulotności.
Ostatnia linijka trzeciej zwrotki traci metrum przez co rym "ofierze"-"wierze" jest niewypałem.

Ostatnie dwie zwrotki niestety przechodzą zbyt w konkrety co przy ulotnym temacie wiersza (Bóg, Wiara) sprawia że ta podniosłość wręcz patriotyczna zdaje się nie na miejscu.
Ostatnia zwrotka krzywdzi cały poemat i widok matki boskiej jako sprzątaczki z różańcem ("różaniec uplotła [..] zło wymiotła"] budzi jedynie litościwy uśmieszek.