Osobliwy bal

[B.A.C. Stork]

O północy strachem spięte,
Wieją w pola psiaki bure…
Niebo chroniąc gwiazdy złote,
Skryło twarz za szarą chmurę.

Na uboczu w chmurnej dziurze,
Księżyc stanął w lichym nowiu.
Wiatr skłoniwszy zwiewną postać,
Gra muzyczkę w drzew listowiu…

Dziś w cmentarnej nekropolii,
Mamy straszne poruszenie…
Nudę rozwiać chcą szkielety,
Więc szykują przedstawienie.

Wyczołgawszy się z grobowców,
Chłoną w siebie cienie świetlne…
Czerwień błyska w oczodołach
Deformując czaski szpetne…

Białe kości z ciał obżarte,
Dźwięk wydają klekoczący.
Szkieletory w zwartym szyku,
Utworzyły krąg tańczący…

W szumie wichru spięte w pary
Skaczą, trzeszczą i drygają…
Szczerząc szczęki wyszczerbione,
Żywych ludzi wyśmiewają…

Sroki skrzeczą ostrzegawczo,
Oto ciemność znika nocna…
Trzeba przerwać bal upiorny
I się schować do grobowca…

B.A.C. Stork

[Hauru]

Rzeczywiście, "Osobliwy Bal" jednak nie w żadnym calu dziwny.
Całość jest bardzo logiczna i opowiada historie która ma początek i koniec, co czyni wiersz pełnym i satysfakcjonującym. Bardzo przyjemny do czytania.