Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

chodzę po zatęchłych wilgocią lasach
przekopanych błotem drogach
tu i ówdzie skroplonych krwią
gdzieniegdzie jakiś strażak odsysa nadmiar wody

nade mną nie zawsze słoneczne niebo
przede mną pies kuleje z kleszczem na grzbiecie
mrowisko w sennej malignie rusza się
tylko do granic możliwości

nawet dźwięki wymuszone pierwszym ciepłym wiatrem
zatknęły się na konarach drzew

idę po kolejnych przestrzeniach
świata i nie znajduję problemu
mimo wszystko

Opublikowano

Ochlapany ten wiersz, (tak zawsze szukam klimatu) że piasek mi w zębach skwierczy. Ale to nie problem, przeszkody jeno. Problem, że szukasz problemu
One są jak kleszcze same nas znajdują po charakterystycznym zapachu.
Klimat . Reportersko. Ciekawie
Widziałem tego psa w błocie z kleszczem.

Pozdrawiam

Opublikowano

Jak dla mnie niezrozumiałe jest szukanie problemu do kupienia w lesie i na drogach. Znaleźć owszem, ale kupić... jakoś mi nie pasuje.
Pozdrawiam.

Opublikowano

Wiersz razem z tytułem jest ironiczny w moim odczuciu. Nie istnieje świat bez problemów, za to są ludzie, którzy ich nie widzą. Skoro w wierszu jest krew, gaszenie pożaru, kulawy pies z kleszczem (pewnie bezdomny) - to są problemy. Cały świat w tym wierszu jest smutny, błotnisty, zatęchły i w malignie. Być może Peel ma apatię - jedną z faz ciężkiej depresji?

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Kleszczy ci u nas dostatek. Mój pies w obroży anty! Ale to nie problem! To tylko kłopoty. Problemu szukam przez przekorę i bunt. Serdeczności. Elka.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Piękny to on może nie jest, ale przekory się nie wypieram. Nienawidzę, kiedy ludzie nie potrafią żyć bez problemu. Często jest tak, że ci, którzy je mają, są pogodni . Daleko szukać nie muszę. Magdulu - poboli, przestanie. Pewnik! Ściskam Cię i ja. ;))))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Tłumaczę (choć nie lubię), bo wierszyk ma przesłanie pod tytułem: walczmy z naszą cechą narodową, która polega na szukaniu powodów do ciągłego mantyczenia. No więc i ja, kpiąc, poszłam w dal poszukać. Może znajdę i nie będę odstawała od innych. To żart oczywiście! Pozdrawiam. E.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Ironię odkryłaś, Oxywio, wybornie! Pożar to nie był, tylko nadmiar wody wyrzucali. To nie były wszystko takie znów problemy. Kłopoty, niedogodności, przypadki, ale problem - nie. Ale w wierszyku świat nie jet wcale smutny tak naprawdę. Tu tkwi reszta ironii. Lecz: widać, coś mi nie wyszło, skoro muszę tyle gadać. Myślałam, że widać moje wezwanie. Pozdrawiam. E.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Bolesławie miły, odkryłeś sedno rzeczy, które umieściłam w wierszyku! Dzięki. Może jednak coś mi się udało. ;)))))))))))) Pozdrawiam. E.
Opublikowano

Problem jest pojęciem względnym, u jednych osiąga rangę katastrofy, u innych to normalna kolej rzeczy, którą trzeba rozwiązać, bo tak się stało.
Ale jakby ktoś chciał kupić moje problemy, to coś tam zawsze się znajdzie - jednak, na szczęście, nie zarobiłabym na nich wiele:)
Pozdrawiam:)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Ironię odkryłaś, Oxywio, wybornie! Pożar to nie był, tylko nadmiar wody wyrzucali. To nie były wszystko takie znów problemy. Kłopoty, niedogodności, przypadki, ale problem - nie. Ale w wierszyku świat nie jet wcale smutny tak naprawdę. Tu tkwi reszta ironii. Lecz: widać, coś mi nie wyszło, skoro muszę tyle gadać. Myślałam, że widać moje wezwanie. Pozdrawiam. E.
Widać. Tylko... myślałam, że źle odczytałam. ;-D Bo na ogół to raczej lubimy narzekać i rozczulać się (szczególnie w wierszach).
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




To o względności to sama prawda, tylko, dlaczego na boga, prawie zawsze osiąga to pierwsze - poziom katastrofy? Jak masz, Loko, coś ciekawego, mogę się zastanowić nad ofertą! Co by i mnie , takiej niby odpornej, nie przygniotło wreszcie! Ściskam. Elka.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Ironię odkryłaś, Oxywio, wybornie! Pożar to nie był, tylko nadmiar wody wyrzucali. To nie były wszystko takie znów problemy. Kłopoty, niedogodności, przypadki, ale problem - nie. Ale w wierszyku świat nie jet wcale smutny tak naprawdę. Tu tkwi reszta ironii. Lecz: widać, coś mi nie wyszło, skoro muszę tyle gadać. Myślałam, że widać moje wezwanie. Pozdrawiam. E.
Widać. Tylko... myślałam, że źle odczytałam. ;-D Bo na ogół to raczej lubimy narzekać i rozczulać się (szczególnie w wierszach).


No, no! To właśnie! Trafione - dziesiątka! Lecimy dalej, Oxywio! Cieszę się! Elka.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Tylko co ma do tego AI? AI będzie tak funkcjonować, jak ją zaprogramują ludzie, a ci oczywiście zrobią to zgodnie z jakimiś wzorcami. Pytanie - jacy to będą ludzie i w jaki sposób wychowani. A to, że koncepcje wychowawcze się zmieniają, nie ulega wątpliwości, odkąd potrzeby jednostki zostały postawione ponad potrzeby wspólnotowe. Sztuczna inteligencja nie stoi jednak w kontrze do czegokolwiek, odzwierciedla tylko bieżący stan rzeczy. Oparta (głównie) o modele językowe, operuje jedynie na systemie kodów i znaczeń. To my ją 'wychowujemy', jeśli można to tak nazwać,  ucząc pewnej struktury, odzwierciedlającej mniej więcej naszą logiczną percepcję, nasz aparat pojęciowy. AI nie rozumie rzeczywistości jako czegoś ciągłego, zmieniającego się pozostającego w ruchu, ewoluującego zrelatywizowanego, tylko jako zbiór stałych elementów, które zostały wprowadzone do bazy danych i w ich obrębie się porusza. A elementy te już wprowadza człowiek, który może być dobry lub zły, głupi lub mądry, mieć rozwiniętą wyobraźnię lub nie, rozległą lub wąską wiedzę.... No i trzeba jeszcze dodać, że AI jest - na razie - tworzona do realizowania określonych zadań, co pokazuje, że człowiek jednak chce pozostać wolny i zrzucić na nią to, czego wykonywanie go ogranicza. Odszedłem trochę od tematu, a zmierzałem do tego, że AI będzie w stanie 'widzieć' różnice', o których piszesz, jeśli tego zostanie nauczona.  Chyba, że chcesz powiedzieć, że sam czujesz się trochę taką sztuczną inteligencją, bezdusznie programowaną do pełnienia określonych funkcji  narzuconych przez zewnętrzny, techniczny plan, a nie dzieckiem wychowywanym do samodzielnej realizacji siebie, w zgodzie z tym, czego AI jeszcze nie posiada (wolna wola, samoświadomość).
    • Na pierwszy rzut oka ma to być coś sonetopodobnego. Ale popłynęłaś po tym jeziorze... w szuwary, Środki artystyczne zostały dobrze dobrane. obrazy są plastyczne, żyjące, z łatwością poddają się wizualizacji. Tymczasem forma sprawia wrażenie bardzo nieudolnie skleconego pancerza, w którym wiersz się dusi i dogorywa, a to przez nienaturalne inwersje, a to przez brak rytmu, a to przez pokracznie poprzekręcaną gramatykę. W ten sposób od razu pokazujesz czytelnikowi wszystkie słabe miejsca, gdzie nie umiałaś sobie do końca poradzić z językowym budulcem. Niech będzie to zwykły, wolny wiersz, który uwolnisz z tego stylistycznego żelastwa, a jeśli koniecznie upierasz się przy sonetach, to trzeba więcej treningu, bo tu już 'intuicyjnie' się nie da.
    • Kluczowe pytanie - co to znaczy 'lirycznieć'?  Życie staje się poezją, to oczywiście wynika samo z siebie, ale interpretacja utworu musi wyjść poza zwykłe ubarwianie, upiększanie. Wpisanie wspólnie przeżywanego czasu w wiersz zdefiniowany jako określona struktura, ma charakter o wiele bardziej brzemienny w skutki. Liryka jest przede wszystkim poszukiwaniem formy dla emocji, a jakie to ma konsekwencje dla bohaterów lirycznych? Jeśli ich doświadczenia zostaną przeniesione w rzeczywistość metafor, wówczas okaże się, że współdzielenie codzienności jest zarazem tworzeniem jej tak, jak poeta tworzy swoje dzieło - budowaniem sensu (życia) poprzez indywidualizację tego, co ogólne i nieokreślone. Np. we fragmencie ze sklepem - wszyscy tam robią zakupy, ale dla bohaterów nie jest to zwykłe wyjście do sklepu, bo liryka tak manipuluje percepcją, aby mieli poczucie, że chodzi o coś zupełnie innego. Realność staje się umowna,  jej poszczególne elementy mają być tylko nośnikami czegoś, co istnieje jedynie w świadomości i  osób mówiących w wierszu. Upraszczając - lirycznieć to budować rzeczywistość i kod, który ją na nowo zdefiniuje (niekoniecznie werbalny), zgodnie z tym, jak w niej chcą funkcjonować bohaterowie wiersza, czy jak to sobie - wspólnie - wyobrażają.
    • Zastanawiająca przypowieść, w której prosta obserwacja przechodzi w trafną ekstrapolację. Gwarowa 'śleboda' dodaje wierszowi ciekawego smaku.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Porażająco głęboka refleksja na tle nieistotnej reszty.   Ale dam lajka, bo moc tej cząstki rekompensuje wszystko inne.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...