Samotność

[Bronisław Jaśmin]

Gwiazdy zabrały mi ciebie o świcie parującym w gardłach.
Kwiaty będą tak samo kwitnąć po ustaniu poprzedniej rozłąki nieboskłonu.
One nie mają pamięci, więc ich kwitnienie nigdy nie jest przemnażane.
A we mnie krtań rozwiesza zeszłoroczne "firankowe" okna,
tygodniowe w słońcu. I jeszcze język - wielki młot starego kata,
próbuje być zasłoną słownych szyb przed blaskiem.
Lecz on się wsuwa coraz głębiej w honorowy pieniek zębów.
Na którym coraz więcej rąbie głów z ciemności godzin,
prawie tak samo doskonale jak projekty słońca we warsztacie źrenic.
I nie wiem skąd powiewa las, i skąd wiedzą te liście,
że ich źródło wybija prosto z moich dziąseł.
Na ustawionym stole z powietrza zawody trwają huczne,
w siłowaniu się na pięście z szalonymi drzewami.
Wyjmuję zaciśniętą pięść, a drzewa wieją na konary
złudzeniem, że już liście nie są ich obliczem.
Sumieniem ladacznicy, tylko, lub za wiele.
Na drzewie leżą jakby na ciosanych łożach.
Siłuję się oddechem i wzrokiem z drzewami,
na zakrętach samotności, na igrzyskach słońca.
A ona ścieka sprintem w rysowane piruety -
w koła otwieranych powiek, naiwnym lodowiskiem,
że chociaż raz wschód słońca wykroi przerębel.