Żałosny hrabia

[B.A.C. Stork]

Pewien bufon – niby hrabia,
Gdzieś się urwał, skądś przychodzi,
Intelektem mnie osłabia…
Arogancją wręcz uwodzi.

Megaloman – wszakże mały…
Plwa na wszystkich, moczem leje.
W gębie srodze przemądrzały,
Choć przy wierszu sam kuleje.

W pisaninie się zatracił…
Toć krytyka przybrał postać.
Gównem wiersze ubogacił,
Pewnie Nobla pragnie dostać.

Kpi ze starych pięknych zwrotów,
Szydzi z rymów, kwiatów, wiosny.
Dłoń umywa od powrotów…
Boć człowieczek zeń żałosny.

Będę pisał: wszak i owak,
Tudzież, tędyż oraz wszakże,
Toć Kopernik przestarzały,
W słońcu błyszczy nam a jakże.

W wierszu – drażni ton kąśliwy,
A forsycję – głos sobaczy…
W wersach poeta prawdziwy,
Każdego poezją uraczy…

B.A.C. Stork

[Bronisław Jaśmin]

No powiem, że niezła parodia osoby niejakiego współczesnego "hrabi". pozdro:)