bez tytułu

[Jacek Żeromski]

Szepty stukają do okien złociste
chcą mnie zabrać
w krainę radosnej samotności
Już otwierają mnie na wielką przestrzeń
widzę w dali horyzont
kołyszący leniwie tysiącem drzew
Powietrze wypełniają zapachy nowych narodzin
a wszystko uśnięte w białym niebie
choć takie żywe i pełne wdzięku
I kołyszą się włosy szepczące
wzdłuż drogi
Kręcą się wokół starych drzew
i w zagajnikach płyną w złocie
włosy cichego bluszczu
Uczesane
z licznymi liśćmi
szeleszczą i szepczą
przy każdym kwiecie kwitnącym
w Tajemnicy Światła
trwam pośród szeptów
by chłonąć ich głosy

[Michał Gomułka]

Ładnie, ale już nie tak jak poprzednio. Forma zaproponowana nie jest właściwa. Rozsądnie byłoby wprowadzić podział na zwrotki. Tu potrzebna jest przestrzeń. Może się podobać jednak przyjemny nastrój, aczkolwiek przyprawiony nutą niepewności i zastanowienia.

[krowieńczak]

Wiersz kojarzy mi się z "Brzeziną" Wajdy. Nie ścinałabym go na zwrotki:)) Piękny światłocień. Pozdrawiam, K.