pączkiem okraszone

[Rif Notsel]

tylko on nie opuszcza
szary wiruje pył
miejsce w zgliszczach
skąd wziąć sił

mruga zalotnie
matka idiotów
sieje swe ziarno
ambaras gotów

w splocie neuronów
napięcie rośnie
zieloną barwą
pieści radośnie

pył zimy opada
ociężale, powoli
zadek z kamienia
wyrywa z niewoli

moc niedoskonała
dusza ciągle boli
łzy tęsknoty
mają dużo soli

zielone oczy
patrzą żądne wspomnień
tego spojrzenia
nie da się zapomnieć

chociaż nadzieja
dokłada do kotła
proza egzystencji
nadal jest samotna

wiosna się budzi
serce chce pić
w oddali motyl
gdy nie ma już nic

młode poczwarki
i z centrali sygnał
piękne motyle
smutek ich nie wygnał

zjedz łakome serce
w tłusty czwartek pączka
nadzieją przytyje
miłości obrączka