Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

wypchnięty w morze
łamie się z trzaskiem
pod ciężarem tonie
w rozbryzgu fal
wypływa podzielony
buja się znika
za horyzontem
nie da się
w tym amfiteatrze
niczego zamordować
jak w tobie
są rzeczy których
nie można zabić
do końca
niepodległe woli

Opublikowano

nie da się
w tym amfiteatrze
niczego zamordować
jak w tobie
są rzeczy których
nie można zabić
do końca
niepodległe woli

Dostrzegam tu pewną (zamierzoną ?) niekonsekwencję. W amfiteatrze mamy spektakl właśnie z "mordowania" lodowca - "wypchniętego", poddanego działaniu destrukcyjnych sił, co z kolei kłóci się z "niepodległą wolą"...
Podejrzewam, że autorowi chodzi o nieśmiertelność obrazu, pamięć doznania ale wychodzi z tego mały galimatias, bo gdyby się uprzeć, to można odnaleźć przesłanie egzystencjalne, a nawet erotyk...
:)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Tylko tyle i może tak, może inaczej, ale n ie tak, jak wyżej.
Koniecznie bez inwersji (patos tu kudy?)
Pozdrawiam

PS. Olo - buja to się Fela (klasyczne)
Dzięki za uwagi. Próbowałem tekst "rozbujać", usunąć trochę gruntu spod nóg czytelnikowi, zachwiać nim. A patos trzeba wytępić, spróbuję go wytropić. Pozdrawiam, Leszek.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Marku, idziesz dobrą drogą;) - choć erotyk mnie tu zaskoczył. Amfiteatr w którym dokonuje się spektakl mordowania - peel jest widzem, nie jest w stanie brać udziału w zbrodni, wciąż umykają mu rzeczy, których nie może zabić. Obraz dzieje się za szybko, by go przyszpilić. Pozdrawiam. Leszek.
Opublikowano

wypchnięty w morze
łamie się z trzaskiem
tonie
w rozbryzgu fal
wypływa podzielony
znika
za horyzontem
nie da się
niczego zamordować
jak w tobie
są rzeczy których
nie można zabić
do końca
niepodległe woli
jak dla mnie, Leszku, możliwe ze, tylko dla mnie, ale smakuje jakoś...bardziej, pozdrawiam

Opublikowano

Czuje się pewna szorstkość formy, pewnie przez zastosowanie dużej liczby czasowników w trzeciej osobie; ale jednocześnie jakby ta szorstkość była tutaj do czegoś potrzebna. Trudno mi jednak to uzasadnić. Natomiast tutaj znakomicie :

w tym amfiteatrze
za horyzontem
nie da się
niczego zamordować
jak w tobie
są rzeczy których
nie można zabić
do końca
niepodległe woli

Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Berenika97 Och Bereniczko, Ty jesteś cudownie poetycka, (patrz na komentarz)  Ty cała jesteś wierszem, dziękuję :)
    • Czasami mam wrażenie, że moja wolność ogranicza się do wolnych żartów.
    • @Alicja_Wysocka Twój wiersz to uroczy i niezwykle ciepły utwór, który działa jak balsam, jak chwila wytchnienia od codziennych problemów. Przypomina, że źródło piękna i kolorów jest tuż obok nas – w buraczku, groszku, oliwkach. To pochwała dostrzegania poezji w najbardziej prozaicznych elementach rzeczywistości. Zadajesz pytanie: "jaki problem, kochani?", a potem sama udzielasz odpowiedzi: problem znika, gdy zanurzymy się w prostym pięknie świata. Bawisz słowem w niezwykle subtelny sposób. Tworzenie nazw kolorów od ich źródła („buraczkowy z buraczka”, „popielaty - z popiołu”, „butelkowy - z butelek”) jest nie tylko pomysłowe, ale też przywraca słowom ich pierwotny sens. Wiersz staje się swoistą genezą barw. A jednocześnie kolory opisujesz tak, że można ich niemal dotknąć i posmakować. „Groszek, który w ustach się słowi”, „karmelowy, jak ciepło". To tekst, który otula i koi, a jego łagodny ton jest niezwykle kojący. Ostatnie zwrotki, w których kolory pożyczane są od księżyca i słońca, wynoszą ten "codzienny" świat na poziom kosmiczny. Inspiracji i piękna można szukać wszędzie – od tego, co na talerzu, po to, co na niebie. A myśl, że każdy promień słońca „przebiera w dobranoc”, jest cudownym obrazem na zakończenie dnia. To tekst, który otula i koi, a jego łagodny ton jest niezwykle kojący. Jest jak antidotum na szarość i zmartwienia. To tekst pełen światła, ciepła i subtelnego czaru - Alicjo z poetycznej krainy.
    • @wierszyki Ekstra !!!!
    • Wcale nie fastrygowany, szyty na miarę, wturlał się we mnie jak szpuleczka po niciach.  Zagrałaś na mojej fantazji po nutkach uśmiechu :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...