Bliżej końca

[Antoni Slawbicki]

z wiekiem coraz mniej rozmawiamy
maski przylegają do twarzy
doskonalimy swą rolę

naskórek staje się szorstki
zewnętrzna skorupa twardnieje
obojętnieją słowa i gesty

stajemy się bardzo przewidywalni
mniej potrzebujemy od świata
tylko kilku sosnowych desek

jednakże pod ową skamieliną
skrywamy szczątki zamrożonej miłości
czasem pierwszej, czasem wielkiej lub niespełnionej
swoisty embrion na życie po śmierci
jeśli ktoś miał szczęście
lub pecha

[Anna_Para]

Topos teatru - życia, teatru - świata znów ożywa, bo jest bardzo atrakcyjny. Wiadomo. Ożywiasz go w dobrym wierszu. Teatr miłości - bardzo na tak.
Pointa - bardzo wzruszająca. Z podobasiem w sercu - cieplutko pozdrawiam. Zabrałabym : "swą rolę", wystarczy "role" - w lmn.

Para:)