Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Idź i miej powody by kroczyć,
Zapomnij o tym co złe, co za Tobą,
Ku nieznanemu zwróć swe serce w nocy,
I biegnij ku mecie po nagrodę błogą.

Nie obawiaj się, idź z nią przez życie,
W swojej drodze zachowaj nadzieję,
I maluj sens chwili o świcie,
Nawet wtedy, gdy wiatr Ci wieje.

Nie patrz uparcie pod swoje nogi,
Zobaczysz tylko proch, błoto, kamienie,
Szukaj trawy, co nie więdnie wsród drogi,
Dostrzeż nowej perspektywy brzmienie.

Radość - ona często bywa zbyt krótka,
Poprzedź więc ją, nadaj przeznaczenie,
Wypiel chwasty z patosu ogródka,
A w zamian zostawi przepiękne wspomnienie.

Dla przeciwwagi ułomności losu,
Dostałaś trzy rzeczy, to wiem
By móc uniknąć zachwiania, chaosu,
Dostałaś miłość, radość i sen.

Nadzieja, odwieczna matka, piastunka,
Bezustannie Ci śpiewa do snu kołysanki,
Usypia smutki i w boskich malunkach
Na Twej głowie, z kwiatów wije złote wianki.

Zdobywaj góry, głosząc ludziom pokój,
Podejmij wysiłek, by o los nie żebrać,
Twym największym bogactwem błogi spokój,
Zdobędziesz, czego nie można odebrać.

Zawsze największa rozkwita nadzieja,
Gdy sprawnie działają zamętu sprzeczności,
Nie krocz więc w swego smutku kniejach,
I ogrzej serce promieniem miłości.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Berenika97   różę trzymałbym w zębach :)
    • @Migrena Stworzyłeś znowu coś niezwykłego – tekst, który oddycha melancholią, ale nie jest przytłaczający. Przeciwnie – ma w sobie dziwną, gorzką mądrość. Pewne obrazy bardzo mnie poruszyły: "Liście spadają nie dlatego, że wiatr, ale że już nie mają komu świecić" – to zdanie ma w sobie taką delikatną prawdę o tym, jak wiele rzeczy kończy się nie przez zewnętrzną siłę, ale przez wewnętrzne wyczerpanie sensu, "Ziemia oddycha przez wosk" – metafora cmentarza jako żywego organizmu pamięci jest przepiękna i niepokojąca zarazem. A to zakończenie – "wszystko, co kochamy, musi najpierw zardzewieć w świetle, żeby błyszczeć w pamięci" – to jest sedno jesieni jako stanu duszy, nie tylko pory roku. Gęstość metafor tworzy atmosferę przesycenia, jakby jesień faktycznie była zbyt bogata w znaczenia. To piękny wiersz!  
    • @Wiesław J.K.Bardzo dziękuję! 
    • @Migrena

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Ciekawa jestem, jak byś w tańcu poradził sobie z różą? :)))) Pozdrawiam. 
    • @Wiesław J.K. Wedle mitologii lovecraftowskiej ghoule żyją w podziemiach cmentarzy na granicy naszego świata a krainy snu Sola-Nyl. Są dawnymi ludźmi, którzy na własne życzenie pragnęli stać się ghoulami by zyskać nieśmiertelność.  Żywią się ciałami z cmentarzy ale czasami gdy są mocno wygłodniałe nie pogardzą też świeżą zdobyczą. Nie naruszają jednak zbyt często granicy naszego świata. A do krainy snów nie mogą wejść ze względu na to że są nieczyste i przebiegłe. Są bardzo inteligentne i przebiegłe. Kolekcjonują ludzkie kości i czaszki by wykorzystywać je do magicznych i nekromanckich rytuałów. Czcą świętą Yibb-Tsll - przedwieczną boginię mądrości i Mordiggiana czyli śmierć.  Dusze ludzi odchodzą na wieczność do Krainy Snu.  Do białego miasta portowego cudownego Celephais gdzie żyją po wieczność w dostatku i szczęściu i nie muszą już dbać o cokolwiek.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...