Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Moje 3 pierwsze wiersze,
Sami je oceńcie.

1.
Ogień i woda,
Ziemia i Wiatr.
Żywioły tworzące świat,
Świat pełen obłódy, gwałtu i mordu.
A w tym świecie człowiek,
Marionetka szatana,
Która jednym ruchem,
Może zniszczyć wszystko o co walczyła
Przez całe swe marne i żałosne życie...

4 Żywioły splatające się, jak nici losu
Jesteśmy tylko ludźmi,
Marne usprawiedliwienie głupca wierzącego w lepsze jutro...
Jutra nie będzie,
Słońce nie wzejdzie.
Panika, strach... i śmierć.
Każdy kiedyś zginie,
Może teraz, może jutro,
Może za 100 lat, łapy szatana w końcu nas złapią
A wtedy biedna marionetka zginie...











2.
Ciemna noc,
Blask księżyca odbijany w jeziorze,
A na brzegu Postać,
Czarny jeździec szukający swej ofiary,
A przed nim otchłań,
W jego oczach błysk,
Uderzył, spadł.. umarł,
Zginął.. przez swą rządzę mordu,
Dlatego.. ludzie to bezmyślne skorupy,
Myślące o trzech rzeczach,
Zabawie, sexie i.. sobie,
Nikt nie pomoże, nikt nie wyciągnie dłoni,
Zostań na tym świecie dłużej a zginiesz..
W bezładnej agonii,
Chaos to część ludzkiego życia,
Życia nie mającego celu i powołania
Kiedyś był honor, dzisiaj to czcze gadanie
O tym że można to wszytko zmienić
Nie można.. nie da się,
Wymordujemy się nawzajem,
Bo tak nieudolne jest ludzkie życie...








3.
Nadzieja, matka głupich,
ludzi strudzonych, znudzonych i przesiąkniętych na wskroś zgnilizną, resztką wypalonej duszy
Nadzieja nie istnieje, odeszła wraz z wiarą,
Ludzie pełni nadziei ginęli, bo wierzyli
A ludzie pełni wiary ginęli bo mieli nadzieję
Tak to jest w tym świecie
Jeśli się wyróżnisz to Cię zabiją, powieszą i poćwiartują,
Żonę i córkę zgwałcą, syna zabiorą, dorobek życia ograbią
A Męża, Ojca, Gospodarza.. nagiego na drzewie powieszą
Niema nadziei, wiary.. sprawiedliwości
Jest pusty kodeks zasad, łamany przez tych którzy mieli go pilnować
To się nie zmieni.. Świat się kończy.. A my bezładnie na to patrzymy i godzimy się na taki los..
Jesteśmy tylko ludźmi.. Wymówka idioty, który skończy tak jak każdy..
Dwa metry pod ziemią, w ciasnej klatce obgryzany przez robalę..
Próchnący, gnijący.. a jednak umrze szczęśliwy...
Bo jest idiotą...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Piękne ciało  Morze wspomnień    Ostatni pocałunek  Chłód jesieni    Jej nagie piersi  Prezent od Boga     
    • @Kwiatuszek ostatnio sypiam na podłodze i tak mi dobrze, kołderka nie to, co koc.
    • Pamiętasz to moje nocne misterium? Wtedy, kiedy płonące świece wzniecały poblask jaskrawy. Skrzydlate momenty na suficie, na płaszczyznach porzuconych rzeczy. Teraz już wiem, że ta moja próba przejścia przez ścianę miała na celu dosięgnąć gwiazdy, kiedy stałem w kącie pokoju, przywierając ustami do zimnego tynku.   Szeptałem. Recytowałem słowa tajemne.   Wtedy. I wtedy…   Za oknami szeleściły liście oschłej topoli, kasztanu… Za oknami otwartymi na przestrzał. W ogromnym przeciągu, co się wspinał z krzykiem po ornamentach tapet..   I byłem blisko zrozumienia. I byłem blisko… Blask olśniewał mnie coraz większy. Ten migoczący blask nieznanej natury.   Wiesz... Nie. Nic nie wiesz.   Bo i co masz wiedzieć? Wtedy, kiedy czekałaś długo na nic. Na dworcu, tuż po odjeździe ostatniego pociągu. Czekałaś na mnie. Wiatr zakręcał i gwizdał. I tak jak teraz tarmosił poluzowanymi blachami parapetów. Zacinały ostre krople deszczu…   Z megafonów płynęły enigmatyczne dźwięki jakiejś nadawanej nie wiadomo skąd transmisji.   To nadaje wciąż sygnał. To wysyła w eter zaszyfrowaną wiadomość, której sensu nie sposób zrozumieć. Wtedy i teraz. Tylko, że wtedy nie przyszło nam to do głowy. Nam? Przecież nie ma nas. I chyba nigdy nie było…   A jeśli byliśmy, to tylko we śnie. Razem, gdzieś trzymając się za ręce. Raz. Jeden, jedyny. Albo i niezliczoną ilość razy.   Wiatr szeleści liśćmi topoli. Teraz, kiedy jest bardzo zimno. Skrzypią konary. A więc to już tak późno? Nocne obrazy jak dym z łęciny płyną…   Nie. To już przecież było poprzednim razem. W innym życiu, w innym wierszu… Bądź w innym...   A teraz?   Co z nami będzie? Jeśli w ogóle cokolwiek było.   Światłość wiekuista przemierza otchłań czasu. Wieczność całą. I wywija się z gałęzi topoli księżycowym sierpem.   I ten szelest skrzydlaty wznieca kurz, ten śpiew słowiczy. Aż wzrusza czarną sadzę w kominie, przysiadając na krawędziach pustych krzeseł jak jakiś zbłąkany kaznodzieja. Jak ten blask na dębowych klepkach podłogi. Na fornirze szafy. Na lakierze...   Na jawie? We śnie? Coś pomiędzy…   Coś jak kształt jakiś spętany cieniem mojej własnej ręki, kiedy się przebudzam, otwierając zlepione maligną oczy, próbując to pochwycić w jakimś nagłym przypływie zadziwienia.   Nie. Nie przebudzam się wcale. Przecież ja nie śpię. Spójrz! Mam otwarte oczy!   I nigdy nie spałem. Podczas gdy ty, śpisz snem twardym jak przydrożny kamień. Omszony...   Jeśli w ogóle tu jesteś. Jeśli w ogóle tu kiedykolwiek byłaś.   Co z nami będzie?   Albowiem pęd ten rozwiewa włosy. Czyni bruzdy w skibach mokrej ziemi.   Widzisz?   Jaskółki wznoszą się do nieba. Wychodzą naprzeciw tej łunie coraz większej.   Jeśli uderzy w nas świetlista rozpacz zapomnienia, czy będziemy jeszcze?   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-08-27)        
    • @poezje_krzyczane Dziękuję za pamięć. Tylko tutaj niczego nie ma. Po prawej stronie Twojego postu masz trzy kropki - kliknij tam - następnie w 'usuń' Ja tego nie mogę zrobić, bo to Twój post.
    • Leśmian - Oczy w niebiosach" width="200" data-embed-src="https://www.youtube-nocookie.com/embed/lRCa7uo021U?feature=oembed"> https: //youtu.be/lRCa7uo021U
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...