Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Moje okolice.

maciej ryszka
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

maciej ryszka

maciej ryszka

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Ujrzałem miasto,głęboką szorstkość jego lasu
i to niebo,
i to słońce, co rodzi się na gałęziach.
Wśród labiryntu pni widziałem obfitość ptaków,
które zajęte były ściganiem innych ptaków,
srebrne żyły pajęczyn drżały pod ogniem rosy.
wieże kościołów, jak prężyły się z dala
niczym żagle korsarzy,
rzekę, która stała się wodą na młyn
i most o kocim grzbiecie
głaskanym we śnie przez rękę
małego chłopca.
Tu obłożony żagwiami poranka,
pod osłoną murów osiadłych przez kruki,
postawiłem na miłość.
Dziś kochankowie bez drugiego brzegu
żyją żarliwie, różnie,
jednak wciąż razem.
Tyłem do gwiazd ich lot wydaje się wiecznym.
Już okręt wyruszył w morze uniesień,
a oni, spóźnieni nie wzejdą w pamięć
wraz z pierwszym oddechem słońca.
Tylko złotem kuszone mewy, szybują
niczym gospodarze wędrowni,
wraz z światłem przebijając śmierć i bezład.
Białe kwiaty tajemnic nieprzerwanych.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Gosława
      ciepłość z cyklu PoPlonie

      Przez Gosława · Opublikowano

      żar leje się z nieba ostre promienie niczym języki wściekłych psów liżą Annę po karku w rozchełstanej koszuli jakby zachęcała glaszcz ino po mału zniszczonymi dłońmi zagarnia naręcz wrotyczu żółte kulki drażnią napęczniałe piersi odużona zapachem dziurawca i mięty przystaje powoli przeżuwa listeczki bylicy rozgniatając językiem delikatną strukturę gorąc może w cieniu starej ulęgałki znajdzie ukojenie tenten racic obwieszcza przybycie gości dwie sarny spłoszone puściły się polem depczą kolby kukurydzy to nic to życie
    • marekg
      chwila w oknie

      Przez marekg · Opublikowano

      @viola arvensis Dziękuję !
    • degatoja
      Gdy umiera nadzieja rodzą się poeci

      Przez degatoja · Opublikowano

      Nie gonię już za czyimś ideałem, a ciągle — jakby w biegu. Nie chcę grać w grę, w której nie znam reguł.   A znów gram w jakimś chorym scenariuszu. Po co wracasz? Przynosisz wspomnienia i krzyki.   A ja pragnę ciszy, zwłaszcza kiedy ten świat mnie woła — raz ciszej, raz głośniej, ale zawsze głosem echa tej postaci z wczoraj.   Jaka była cena? Samotność? Dziś już nie boję się zamieci. Spójrz — gdy umiera nadzieja, rodzą się poeci.
    • Tectosmith
      My Istniejemy

      Przez Tectosmith · Opublikowano

      @violettaTaka jest jednak rzeczywistość i w tym przypadku wcale nie chodzi o zakochanie. 
    • klaks
      Liść i kamień

      Przez klaks · Opublikowano

      Na kamieniu, niby od niechcenia, usiadł liść. W oczach, sprytnie chowa przerażenia błysk. Mijają godziny, liść się nie rusza, tylko dyskretnie nastawia ucha. - Słuchaj pomarańczowy stworku, bardzo mi miło na mojej twarzy ciebie gościć, lecz pora tobie w dalszą drogę z wiatrem skoczyć... - - Dziękuję szlachetny kamieniu, lecz skoro wiatr mnie tutaj przywiał, widać jesteś mi przeznaczony, choć przyznam, dalekiś z urodą od wymarzonej żony. - - Chyba pan nie rozumie, zejdź pan w końcu z mojego nosa, bo cierpliwość zgubię. To nie jest twoje miejsce, tylko chwilowe na odpoczynek przejście. - Liść klonu przecząco głową pokiwał i jeszcze mocniej do kamienia przywarł. - Nigdzie się stąd nie ruszę, bo na pewno pod jakimś butem się pokruszę. Kamień już nic nie powiedział, tylko zagwizdał. Przyszedł kolega, ukłuł gościa koło tyłka, przyfrunęła przyjaciółka, połaskotała koło brzuszka. Tego liść się nie spodziewał. - Aj aj aj! - krzyknął na jeżyka. - Hi hi hi - Zachichotał na pszczółki skrzydełka. Łezki ze śmiechu otarł i odpadł. - Żegnam. - Uśmiechnął się kamień. - Zdrajca. -Rozległo się echo z oddali, między ludzkimi nogami. Liść z żalem fikołki zataczał, do czasu kiedy mały chłopiec w ręce go złapał. - Jaki piękny, pomarańczowy, będzie idealny do mojej korony. - Zachwycił się chłopiec wkładając kruszynę do ciepłej kieszeni. Liść jeszcze nie wiedział, że jego los właśnie się odmienił. Nazajutrz, przyjemnie zaskoczony, z dumą jaśniał na czubku szkolnej korony. Czy to przypadek czy przeznaczenie, tego nikt do końca nie wie. Idź swoją drogą i ufaj, a znajdziesz ludzi i miejsce, którym miłym będzie twoje serce.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...