Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

spacer z moralnością. pod rękę;

vice

Przez vice
w Wiersze gotowe - publikuj swoje utwory

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

vice

vice

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

oparty o scianę po omacku
potrzebne okulary siła postanowień
wola maluje się zamazany obraz
siły siły. dokonuje się wybór.

jasiek mruczy przeciąga że od dziś
bedzie bazował jedynie na pierwotnych
myślach. niweczymy dalsze analizy.
zatrzymujemy możliwości wykorzystania
inteligencji. kiedyś nie widziało się tego.

człowiek miał dziesięć złotych dwa wydał
a osiem inteligentnie wyłuskał obdzierając
sumienie ze znaczenia. mamo. pan postąpił
źle. wziął dychę za nic. świat jest niesprawiedliwy.

jasiek! czy nie czas jeszcze na trochę luzu?
lizanie sobie tyłka na poczet lepszego siedziska.
obicia stłumione brakiem koloru czy chęć
łatwego poradzenia sobie? spotkamy się jeszcze

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Corleone 11
      Inna historia. Czyli co stałoby się, gdyby...

      Przez Corleone 11 · Opublikowano

      Rozdział ósmy       Na dziedzińcu Zamku Wysokiego w Malborku panowała cisza. Nie tyle grobowa, ile trupia. Przerywana od czasu do czasu skrzekliwą mową ptaków, ucztujących na zwłokach. Na wisielcach, którzy jeszcze niedawno - tego ranka - byli pełnymi dumy i pychy krzyżackimi komturami. Pełnymi poczucia wyższości dowódcami zamków, jak chociażby tego w Szczytnie i tego w Człuchowie. Byli. Teraz ich trupy, obsiadłe przez kruki i wrony, stanowiły przerażający widok. Wszakże nie dla tych, którzy ich wieszali. Nie dla polskich rycerzy oraz nie dla litewskich wojowników. Ale dla dusz, spoglądających z innego wymiaru na ciała, które, jako rzekłem, niedawno - tego ranka - opuściły.     Tymczasem w Wielkiej Sali - w tej samej, w której przed swoją ostatnią wyprawą biesiadowali wielki mistrz i co znaczniejsi zakonni bracia - ucztował teraz polski król Władysław. Pan Korony, Litwy i Żmudzi. Korony od Bałtyku aż po Śląsk i po granice z Królestwami Czeskim i Węgierskim. Ucztował w towarzystwie rycerzy, mających wraz ze swoimi chorągwiami znaczny wkład w zwycięstwo na polach pod Stębarkiem. Albo, oddawszy w naszym języku tę nazwę, na polach pod Zielonym - bo jakimże w końcu - Lasem. Każdy z owych jest przecież z natury zielony.    Biesiadował zatem z Zawiszą Czarnym na czele, zasiadającym po królewskiej lewicy. Zawiszą, którego - mój Czytelniku - zasługi dla Królestwa poczynione w opisanej bitwie, już ze szczegółami poznałeś. Następne miejsce zajmował litewski pan Stowejko, mąż niepomiernej siły, w nagrodę za zgładzenie jednym cięciem trzech zakonnych rycerzy wywyższony i miejscem, i herbem. Z drugiej strony, naprzeciw nich, miejsca przy władcy zajmowali Jezus, Siddharta i Muhammad oraz ich padawani.    - Mamy pokój, panowie rycerze - wzniósł puchar król,  powstawszy. - Wychylmy zatem! Za pokój!    - Za pokój! - rycerze powstali jak jeden mąż. - Za pokój!    Gdy wychylili, król Władysław wskazał za i ponad siebie jednocześnie. Na ścianie za nim, kilka metrów ponad jego głową, pobłyskiwały brzeszczotami dwa krzyżackie miecze. Te same, których wbiciem w ziemię zakonni heroldowie rzucili wyzwanie chorągwiom polsko-litewskim. Na swoją rychłą, jak się okazało, zgubę.    - Te miecze - ogłosił - pozostaną tu po wsze czasy. Tak długo, jak istnieje ten zamek i ta sala. Ku chwale waszej, panowie, i na pamiątkę naszego zwycięstwa.    W dokladnie tym samym czasie w przejętych od Zakonu zamkach, ucztowały ich załogi. O tej samej, umówionej uprzednio godzinie, wznosząc ten sam toast.    - Mamy pokój!!!       Voorhout, 10. Listopada 2024     
    • Leszczym
      człowiek pies

      Przez Leszczym · Opublikowano

      @viola arvensis A nie piszesz teraz przypadkiem z telefonu?
    • jan_komułzykant
      Matę dali? Ladę tam.

      Przez jan_komułzykant · Opublikowano

      Ma psi Elka nos i demo. Tom Edisona klei spam.
    • viola arvensis
      człowiek pies

      Przez viola arvensis · Opublikowano

      @Leszczym kto jest kim, wiadomo,  że juz nie wiadomo więc chociaż my bądźmy sobą

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Jakich pytań użyć nie wiem ale coraz więcej odpowiedzi znajduję w sobie, do tego jednak potrzeba spokoju, najlepiej świętego i odłożenia telefonu na pewną odległość. 
    • Bożena De-Tre
      cała prawda

      Przez Bożena De-Tre · Opublikowano

      Może dlatego właśnie najpiękniejsze miłości to te niedokończone.... @Sylwester_Lasota ...krótko świadomie a i tak niezłomnie wciąż przy nas jest.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...