Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Ponowna wizyta u mechanika
Potulnie pytam
Typa o twarzy i wzroku oprawcy
Dlaczego drzwi się nie domykają
Podumał, odrzekł z miną znawcy
No, te typy tak mają

Na spacerze pod lasem mnie dorwali
Chyba trzech drwali
Wrednych ukarzą, naiwnie zakładam
Zasępił się komendant skarg słuchając
W notatnik zajrzał i powiada
No, tak o nich gadają

Opłotki, smrodek i stary pies
Dość przeciętna wieś
Za krótki łańcuch, obroża dusi psa
Gospodarz milczy, gderania nie mogąc znieść
Wreszcie pokazał gdzie wszystko ma
Panie, na wsi to tak jest


Polityk pytany przyparty do ściany
Znów zakłamany
Wiele mówił nie powiedział nic chyba
Frazesem wzmocnił, niby mędrca gest
Mlasnął, mądrze głową pokiwał
Tak to jest, no tak to jest

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Szara rzeczywistość, tak to jest, tak mają i tak gadają...
Nie! Tak nie moze być. Życie wygląda tak jak je namalowaliśmy, a spróbujmy od nowa nałozyć kolory i nadać nowe kształty.
Dyźku, mam dwa pędzlem, zaczynamy malować?
Pozdrowionka, Janek.
Opublikowano

Powrzucałam sobie gdzieniegdzie brakujące literki i zrobiło się sarkastycznie, śmieszno i straszno. Ręce opadają i wszystko...ale - co trzeba zrobić, żeby temu zaradzić? Bezradność! Raz jeszcze - miłe słowa dla pewnego Drwala. E.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
  • Ostatnio w Warsztacie

    • Nie widzieliśmy się ile? To ona by musiała powiedzieć. Oczywiście wszelkie sztampowe wyznania, w stylu "Nie mogłem przestać o tobie myśleć...", sobie darowałem - niczego w życiu nie znosiłem gorzej niż wpisywania się w jakiś archetyp, spełniania czyiś założeń, jakichś wyobrażeń mnie, nawet tych pozytywnych. I tutaj, konwenanse romantycznego, kruchego kochanka z anemią, zostawionego u bram dorosłego życia wolałem sobie darować, z szacunku do samego siebie, jak i do niej. Wyczuwałem, jakby ona również dzieliła moją niechęć do archetypów, może to mnie do niej podświadomie przyciągało. Zdarzało mi się prowadzić z nią rozmowy przed snem, zwierzałem się z wszystkiego co aktualnie ciążyło mi na sercu, czy na żołądku, ona kołysała mnie nogą na nodze, a ja usypiałem się własnym słowotokiem. Ale jak to jej powiedzieć, i po co? W takich momentach naprawdę zaczyna się odczuwać jakim skazaniem dla ludzkiego charakteru jest mowa. Nie mogłem znaleźć słów ani celnych, ani w ogóle jakkolwiek przydatnych, musiałem pozwolić ciszy, poezji momentu zagrać to, co chciałbym usłyszeć, w końcu w ciszy zawiera się już każdy wybrzmiały dźwięk, a wprawne ucho znajdzie w niej dokładnie ten, którego oczekuje. Ja niestety byłem zbyt zajęty, aby słuchać, dla mnie cisza nie była brakiem odzewu z jej strony, była brakiem mojego głosu. Czy to narcystyczne? Może nie w tym przypadku. Bo i ona to dobrze wiedziała. Kolejny raz poczułem jakby linię porozumienia, wspólną zabawę, improwizację na cztery dłonie na tych samych klawiszach, szum wiatru biegający od mojego ucha do jej i z powrotem. Ona również szukała się w ciszy. Dojrzały kasztan upadł z głuchym łoskotem na ziemię, gubiąc się w trawie. Poczułem ten sygnał, po tym spotkaniu wiele razy jeszcze słuchałem kasztanów, lecz nigdy nie mogłem powtórzyć tego uczucia. Wydało mi się, jakbym usłyszał w tym uderzeniu wszystko co chciałem usłyszeć, a zarazem wszystko co chciałem wyrazić, że ona równie to czuje, że ona wypadła z łupiny, i że ja się przed nią obnażam, nie musiałem już więcej słuchać, nie musiałem już więcej mówić. Choć wiem że ona również to czuła, nie miałem czasu zobaczyć tego w jej twarzy, wstała wspierając rękę na moim kolanie i odeszła. No tak, w tej chwili to już było oczywiste.

      Edytowane przez yfgfd123 (wyświetl historię edycji)
  • Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach



×
×
  • Dodaj nową pozycję...