z ziemi utraconej

[Ania_G.]

z paraboli lotu
uczynił łuk przymierza
czekał
na moje natchnione podeszwy
styrane gwiazdy do nieba przypiął

pytać przestałam

a może nie chcę spotkać po drodze
bliżej nieokreślonej mi odpowiedzi

nie mogąc spaść spadało słońce
pęknie horyzont
i tak nie uwierzą

a będą pisać z pieśnią na ustach
jak wieszcz onegdyś
żeś taki srogi i nieobecny
lalkarz od marionetek

podoklejane mają uśmiechy
i sztuczne piersi

w kieszeni patent na nieśmiertelność
aż łzy dygocą
bo to już chyba nie moja ziemia

[Gość]

Jest coś co zatrzymało mnie w tym utworze, klimat. Chociaż treściowo "rozbiegany" trochę i w formie - oderwane od całości "onegdyś żeś". Pozostaję neutralny :)
Pozdrawiam.

[Baba_Izba]

Ładnie płynie Twój wiersz Aniu, czytałam go kilka razy,
odbieram go jako poezję fantasy; bohaterka po latach
wraca na Ziemię, jest srodze zawiedziona tym co zastaqła.
Serdeczności
- baba

[Witek_Zaborniak]

bardzo oryginalnie