Feltharis

[Aneta Wójtowicz-Wójcik]

Krew staje się gęsta.
Słychać czyjeś kroki, ktoś dostarczył telegram.
Wyglądał zwyczajnie, krwią był przypieczętowany.
W środku były kwiaty czarne, które rosły obok bramy.

Widok ich zachwycił, oni je pożarli. Ktoś zapukał w okno nie zwracając ich uwagi.
Wszedł drzwiami.
Zawołał donośnym głosem, ona pojawiła się z lotosem,
we włosach.
Wyciągnęła dłoń, obróciła się do niego, wchodziła po schodach stworzonych z niczego.
Udał się też za nią by jej towarzyszyć, lecz znaleźć schodów nie mógł, wtem zaczął złośliwie krzyczeć.
Oni usłyszeli, przebiegli przez salony - ich oczom ukazał się człowiek powieszony.
Prawdziwy dla ich oczu, fikcyjny dla niego - żywy obraz samobójstwa popełnionego.

Podeszli dysząc z głodu, rozszarpali ciało, on zaś przyglądał się z boku, zasłonięty ścianą.
Widząc ich nieuwagę szukał dziewczyny z lotosem. Chwycił drabinę, chwycił też kosę.
Ściął im głowy, wypił krew - jego oczy nie będą wylewać już łez.
Rzucił ich ciała, zakopał przy altance, zasadził tam róże, w usta włożył różańce.

Wysoko otwarło się okno, odwrócił swoją głowę - była tam dziewczyna śpiewająca melodię.
Szybko wbiegł do domu, schody się raptem ukazały.
Wziął nóż i wodę, szybko pobiegł do panny.

Szlachetną była i piękną panienką, w całym dworku tą najpiękniejszą.
Kusiła mężczyzn swym wszelakim urokiem, zwabiała do swej komnaty pod późnym zmrokiem.
Jakie cuda tam się działy, nikt tego nie wie.
Kto wszedł raz do komnaty nie pamięta o własnym pogrzebie.

On biegł na górę z nadzieją pożądania, a ona nadal śpiewała, śpiewała..
Dobiegł do komnaty, ona tam była.
Cała obnażona, bez wstydu zbierała żniwa.
Chowała się w trupich ciałach, nimi żywiła pogardy.
On modlił się o dzień, kiedy ona rozda karty.

Podszedł bliżej nie patrząc pod nogi, dreptał po rozkładających się ciałach jej podłogi.
Ona chwilę patrzyła, podziwiając tym samym swoje dzieło.
Podeszła co szybciej, doszła do celu.
Oderwała głowę..zabrała resztę ciała.
Historia głosi, że z trupami się nocą zabawiała.

To co dalej będzie - nikt tego nie wie. To historia tajemnicza o piękności życia w niebie.
Niebo odległe i zbuntowane, inne od Anielskiego i ludzkiego.
Tam krwią żywią się szatany, byś ty nie został pojmany.
Zbyt szybko.

[dzie_wuszka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

metal masakra!

:D

[Aneta Wójtowicz-Wójcik]

mroczna opowieść, tak bym to nazwała.

'metal masakra' - ani to do metalu nie podobne, ani do masakry, więc nie wiem jak mam to przyjąć.

jeszcze mały wykład.
zauważyłam że najczęściej czytane są kilkuwyrazowe prozopodobne utwory które bądź co bądź czyta się nie najgorzej. utwory które po pierwszym przeczytaniu się interpretuje tak, że czyta się je po raz drugi. a ja się pytam..gdzie są utwory ma miarę staropolskich poetów, których dzieła interpretowano razy sto. i tutaj nasuwa się pytanie - 'czy ludzie myślą w tych czasach intensywniej czy może mniej intensywniej'. odpowiedź brzmi: ludzie w tych czasach nie myślą, nie interpretują, nie chce im się posiedzieć nad utworem, książką i zastanowić się nad przekazem. mają od tego 'google', mają czyste odpowiedzi - niestety coś za coś, osobowość umiera.
dobrze że nie będzie mnie za 200 lat tutaj, bo pewnie słowo 'proza' stanie się archaizmem, a Adam Mickiewicz reżyserem Avatara.

dziękuję za uwagę.

[Anna_Para]

Anetko, aż strach komentować... Zakładasz, że każdy, komu nie spodoba się Twój wiersz, jest leniwym durniem...
Nie jest to dobre podejście do publikacji na forum.
Pozdrawiam.
To nie jest dobry wiersz.
Para:)

[adam_bubak]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

no to tutaj mamy bardzowielowyrazowy prozopodobny kawałek na dodatek z kilkoma rymami (w układzie dowolnym) plus kilka archaizmów, z pewnością nie na miarę staropolskich poetów i z pewnością nie grozi mu stukrotne interpretowanie, obawiam się, że nie dojdzie do żadnej interpretacji, bo i nie wiele jest do interpretowania (a to wiele zazwyczaj ułatwia)

(tak przy okazji, Mickiewicz jest tak staropolski, jak ja młodopolski)
dziękuję za uwagę

[dzie_wuszka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

no właśnie, gdzie?

:D

Pani Aneto, to utwór przeładowany czymś, co pani zdaje się "mrokiem", a wygląda na rysowane przez gotyckie panienki, obrazki.
forma niestabilna, niekonsekwentna, rym i rytm łazi sobie dzie chce i kwiczy
opowieść nużąca i w obrazie zabawna przez swój nadmierny pociąg do "jeszczewięcej" upiorów i tragedii. W moim odczuciu wiersz wyszedł okropnie, ale proszę próbować ;)
a tak w ogóle, to co by tu pani życzyła sobie w inetrpretacji, przecież oprócz tej wyłożonej opowiastki, wiersz nie bardzo ma się czym pochwalić raczej?

Pozdro z mhocznej nocy, w której posągi przecierają oczy ;D

[Aneta Wójtowicz-Wójcik]

nie i jeszcze raz NIE! źle mnie zrozumieliście :)

ten 'mały wykład' jak to nazwałam nie odnosił się do utworu jaki napisałam, a nie nazwałabym go wierszem tylko 'rymującą się opowiastką'. I w tym co napisałam, odniosłam się do wielu wielu innych utworów które przeczytałam a które zostały źle hmm..rozszyfrowane? :)

a co do mojego utworu raz jeszcze podkreślam - eksperymentuje ze słowami i nie zmuszam nikogo do interpretacji, po prostu zaznaczam że żyjemy w dobie gotowych odpowiedzi i internetu tak nawiasem rzecz biorąc, niby dobra i pożyteczna rzecz lecz zabija to, co naprawdę piękne - czyli poezję.

pozdrawiam i dzięki za opinię.