Poemat sennospadań

[Bronisław Jaśmin]

I

zastanówmy się czy warto
podcinać sobie skrzydła
by strzępki po lotkach
zamieniać w broń do kłucia
już odrastających
cichymi uprawami
rzekomych rywali
i machać parą skrzydeł:
wzrokiem słowem ciuchem
spojrzeniem mową kształtem
kasą modą ciałem
podchodząc z nimi
jak kosynier
i rozcinać wnętrza
jedyny gatunek
chmur przyziemnych

potrzeba nam się patrzeć
w oczy swe odbite
w lustrach lub strumieniach
jakby to one miały być lustrami
by w nich oprawiać duszę

źrenice odciskają zawsze się w powiekach
tworząc z powiek płótna

to my
a za nas do latania
zdolne tylko cienie
codziennie zasuwamy
za dniem swe powieki
trumny dwie zmartwychdnień

II

przybity do stron świata
jak do krzyża kroków
wytyczam dróg dwa gwoździe
i zatapiam smutek w deszcz

przybyłem wybrzuszeniem
firanką obłoków
krzyknął kowal do szancmistrza
przekuwając obie twarze
krzesiwem horyzontu
nastawiam głos zegarkiem
moja ręka opadła
i zwiotczałe nogi
p
r
z
e
ś
ć
i
g
n
ę
ł
y

s
ł
o
ń
c
e
zwyczajnym zaprzęgiem
innym ostudzonym

tę tarczę kuł kowal
lecz kiedyś tarczę
gdzieś odniesie
i wokół tarczy będą tacy
którzy mają dźwigać
gdy reszty w sen pogrąży się
tarczą jak na łożu