Trzmiel...

[Bronisław Jaśmin]

przepłynął plaster powiek który zacumował przed brzegami wzgórza
roślinność traw spijała znów niezdarność trzmiela
zapylającego (bez przerwy na spoczynek) nieudolnie kilka kończyn

rozwiany nektar z "wyręczanych" chmurostanów
bezustannie ma przybijać siebie do trzech pali niebios
których imionami trwoga wraz z obawą o samego siebie
obojętność i ślepota oraz słodka radość

trzmiel skryje się w zaroślach zbiegając w podziemia
tak właśnie nas obchodzi jego lot następny
wspaniale krzyczmy razem zapylanym płucem
nie dane czekać nam na jego schody zimy tegoż progiem abdykacji
poprzedzaną przez jedyną szarugę destrukcji

[stiv cool]

Dobre i jeszcze lepsze...