Pustynie heretyków

[Bronisław Jaśmin]

"Kolejny raz niebiosa w chmurach są Narcyzem,
Te księgi w chmur regałach zwinnie przesuwając.
Palcami dopisując nową księgę krzyżem
Piaskowych twarzy, grudę spękaną zsuwając.

Piaskowe twarze, ptaki, które sieć trzymają...

Bo dopisują księgę na statku, na krzyżu,
Piaskowe twarze z krzyżem trącając w otchłanie."
Piaskowe twarze grudą spękaną w pobliżu
Urzeźbił własnym ogniem nie anioł, nie diabeł...

Bynajmniej sześć piekielnych dłut z nich przechwycili!

Bynajmniej sześć piekielnych dłut z nich przechwycili,
Którymi będą znaczyć ziemię w wodzie w kamień;
A kamień będą spijać aby w nim ożyli
I z nim szli tak po deszcze -, w ramię w kamień, w ramię...

Dla deszczu sędziwego, - dla znamion pod chmury...

W obłokach - (rąbiąc leża w odchodach robaków),
Przez oczy wyczytają ziemi, stęchłej pleśni
Prawdziwe swoje twarze, które w deszcz zmienione
W dzwon ziemi bić przestając nie dostaną pieśni.

Bo zatraciwszy siebie z głów patrząc pod stopy,
Od dawna zapomnieli, że pierwszych oddechy
Strąciły tamtych pierwszych, zostawiając stropy,
Wypite przez wilgotny owoc w jamach bólu;
Bo w jamach rannych, suchych, podniebień wyziewów
Tęsknota kapie stałym deszczem nad słów durem.