Pieśni, słowa, miecze (W służbie prawdy)

[Patryk_Wącławski]

Jest jakiś demon w twojej opowieści,
Syk wiecznych pokus o głosie niewieścim,
Który odciąga śpiewem od milczenia.
Bądź bardem - nuci - pozwól płynąć pieśni,
Bo tylko dźwiękiem słów i nut nakreślisz
Świat, w którym wiara jest miarą istnienia.
Lecz ciągle czuwa syn formy i treści,
Pan wątpliwości, apostoł złych wieści,
Co nigdy nie śpi -
Stróż, wyrzut sumienia.

Nuta za nutą - słodycz, obietnica
Rozkosz, spełnienie - i duma oblicza.
Wszakże jest szczytnym dążenie do celu.
Dreszcz podniecenia wir myśli nasyca,
Gdy wróżę przyszłość w twych jasnych źrenicach,
Mimo że Prawda zdradziła już wielu.
Wybredna pani o kamiennych licach
Tylko nielicznych swym darem zaszczyca,
Odmienia życia -
Tworzy bohaterów.

I łamie serca - bezlitosna, sroga.
Pieśnią jej ogień, zaś krzykiem pożoga!
Tańczy wśród dźwięków zachwyt, co przeraża.
Ulec mu - wiedzieć, czym jest lęk i trwoga.
Ugiąć się - widzieć w każdym bardzie wroga,
Co na złość ludziom zechciał świat obnażać.
Jak strzec się sądów i zabawy w Boga,
Gdy naga Prawda sercu tak jest droga.
Piękna, złowroga -
Pani o dwóch twarzach.

Pijana chwilą, tonąc w każdym słowie,
Wciąż nieświadoma, że pieśń jest o tobie,
Czekasz cierpliwie na dalszy ciąg baśni.
Kryształ wzruszenia rozbłyska spod powiek
Nieme błaganie o jedną odpowiedź -
Werset co wszystkie rozterki wyjaśni.
Umknij nim końca doczeka opowieść,
Zanim świt - zguba zbyt wiele ci powie,
Zwróć się ku sobie -
Zapomnij i zaśnij.

Mówią, że pióro jest mieczem poety.
Że z jego woli płyną w świat wersety,
Raniąca Prawda - jadowita ślina.
Ja jednak widzę, choć chciałbym być ślepy,
We łzach niechcący skrzywdzonej kobiety,
Że nad tą pieśnią władzy już nie trzymam.
To nie z ust barda ostrza i sztylety!
Jest jakiś demon - udręka estety,
Skryty niestety
W tych przeklętych rymach.

8.01.2011