pan mrówka ożenił się
-
Ostatnio w Warsztacie
-
Konrad Koper 3 124
Gdy pragnę może lecieć z kranu oranżada, lub inny napój.
( Trzeba włączyć keczup i musztardę.)
Mogę sprawić, że znajdę się nagle; tam gdzie chcę : w lesie, bibliotece, kościele…
Nieraz normalnie się oddalę. ( Posiadam dar odwrotu.)
W przyszłości będę eksperymentował również z czasem.
P.S
Chętnie gram na intymnej muszli.
0
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 22 odpowiedzi
- 625 wyświetleń
-
- 21 odpowiedzi
- 442 wyświetleń
-
- 20 odpowiedzi
- 386 wyświetleń
-
- 17 odpowiedzi
- 364 wyświetleń
-
- 17 odpowiedzi
- 318 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
Przez iwonaroma · Opublikowano
Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
@corival dzięki serdeczne. No, z tym orlym spojrzeniem to różnie bywa ;) Również pozdrawiam:) @poezja.tanczy właśnie, starajmy się:) Dzięki, również pozdrawiam @Nata_Kruk :)Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
-
Przez Dagmara Gądek · Opublikowano
@Martosh sporo tutaj autentyczności, przeczytałam do końca… słuchanie z jubilerską precyzją - poniekąd odczłowiecza; jest efektem wyrachowania, przejawem wypracowanej cierpliwości - dużo bardziej pasuje podkreślenie empatii słuchającego / - jej . Piękna postać, w pięknym wieku lat chrystusowych - to chyba idealna konstelacjaZaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
, o ile jest wzajemność ;)), pozdrawiam, powodzenia -
Przez Dagmara Gądek · Opublikowano
… coś jest takiego z tymi erotykami, że balansują między miękkością a plastikiem… dlatego wciąż jeszcze czekam na dobrą literaturę intymną , bez gwiazd, księżyców, skór i piór ;) pozdrawiam miło. -
Przez Martosh · Opublikowano
Między pracą z pędzlem i srebrem pochyla się w kuchni i kroi czerwone, dojrzałe pomidory. Sadzi na balkonie kwiaty, patrzy jak rosną i może raz na jakiś czas łzami podlewa ich dusze. Kiedy spojrzysz jej w oczy możesz się zgubić. W labiryncie źrenic i tęczówek radość ze smutkiem się miesza. Z jubilerską precyzją słucha i zażegnuje ludzkim dramatom. Celnym słowem, myślą lotną ucina hydrze nieśmiertelną głowę. I przypala ranę w miejscu cięcia. Pan Cogito obecnych czasów. Myśli i jest. W rzeczywistości lustrem, odbiciem, poświatą. Gdy obejmie Ci świat ramionami będziesz mógł się poczuć bezpiecznie. Jest światłem jasnym, bezkresnym, z ciemności wyłaniają się kształty. Ciepłem rozleje się w Twoich tętnicach. Poczujesz coś czego nie nazwiesz nigdy. I będziesz chciał zatrzymać tykanie zegara. Potem wrócisz, do domu. Bardzo powoli. I nic nie będzie już takie samo. -
Przez Dagmara Gądek · Opublikowano
Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się