Za zakrętem

[Joanna_Janina]

szła ścieżką po płatkach róż
delikatną czerwienią otuliła bose stopy
długa suknia sennych spełnień
przepływała przez pachnący ocean
błękitne zaszklone oczy szukały czegoś w oddali
nagle śpiew utkany z pyłku motylich skrzydeł
zabrzmiał w uszach dziewczyny
narastał prosił wołał szafirową nutą
usłuchała i skręciła w mgłę codzienności
odtąd droga usłana kolcami czerwonych róż
prowadziła przez życie raniące delikatne jej ciało
jednak uśmiech wciąż przyozdabiał wychudłą twarz
bo łza samotności w nim się rozpłynęła

[WiJa]

Trochę nie z tego świata jest ten wiersz, a więc jest ze świata baśni. Przepraszam, to samo życie takie jest i to nie z jednym, a wieloma (życiowymi) zakrętami. A poza tym, to pewnie ciekawe jest takie życie, kiedy się żyje na pograniczu fantazji (acz na pewno nie iluzji), a rzeczywistości, z którą trudno czy łatwo, ale trzeba się pogodzić. Z tym, że nie do końca. A o czym jeszcze jest ten wiersz, to tak naprawdę nie wiem, i więcej już nie chcę się domyślać. Pozdrawiam