Rozświetlając mrok

[Joanna_Janina]

świat zasypiał w błogiej ciszy
noc nuciła szelest głuchy
który ponad chmury płynąc
wieść radosną wciąż rozgłaszał
o potężnym królewiczu

w żłóbku Dziecię łkało z cicha
chłód owionął bose stopki
Anioł dostrzegł nędzną szopę
okrył ją złocistym skrzydłem
i rozświetlił mroki serca

oby w ten dzisiejszy wieczór
samotności znikła siła
aby miejsca nie zabrakło
dla Dzieciątka-Zbawiciela
w tej człowieczej zwykłej duszy

dzisiaj myśli takie zimne
a miłości świeca zgasła
proszę Cię więc Dobry Boże
rozpal płomień w sercach naszych
naucz kochać tak prawdziwie