Ziemia nieobiecana

[Dawid Rt]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

No, to obaj lubimy mocne tematy. Forma jak forma, kwestia upodobania. Powtórzenia muszą być, bo nadają sens wierszu, przynajmniej ja tak to widzę.
Dzięki panie biały za głos w sprawie ;)

errata wierszowi ;)

[Janusz_Ork]

Coś zmieniło się u Ciebie, Dawidzie, ale czyta się dobrze. Czekam z zainteresowaniem na następne. Pozdrawiam. J

[Dawid Rt]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Witaj Janusz,
nic się nie zmieniło, przeprowadzam próby generalne ;)
Dzięki za przeczytanie, pozdrawiam.

[miet dlugolecki]

Fotografie są zawsze przereklamowane, i wystarczy porównac je z oryginałem aby przekonać się, że Powrót do Edenu to marzenia które mogą trwać i pomagać nam przetrwać;
szkoda , że nie wszystkim.
Język pozostawię językoznawcom, ale tytuł, treść i puenta do mnie przemawia i mogę go polecić tym wszystkim którzy nie widzieli Powrotu do Edenu, ale chcieli by go obejrzeć

Pozdrawiam

[Agata_Lebek]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Niby czarno - biały, a momenty są ;))
Dużo jest :))
Najbardziej podoba mi się pierwsza zwrotka i najchętniej czytałabym go od dołu do góry:
czyli najpierw trzecia, później druga i na sam koniec pierwsza :))

[Dawid Rt]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Bardzo podoba mi się twoja interpretacja ;)
Dzięki i pozdrawiam.

[Dawid Rt]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Niby czarno - biały, a momenty są ;))
Dużo jest :))
Najbardziej podoba mi się pierwsza zwrotka i najchętniej czytałabym go od dołu do góry:
czyli najpierw trzecia, później druga i na sam koniec pierwsza :))

Momenty być muszą ;))
Nie próbowałem czytać od końca, ale podejrzewam, że puenta wyszłaby ta sama ;)

[Oxyvia]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dzięki Oxyvia za szczerą opinię, ludzie ogólnie lubią rozumieć, to ułatwia życie :)
A czego nie rozumiesz? Zgadzam się z Tobą co do mojej niekomunikatywności, niestety nie robię tego specjalnie, ot taki mój urok :)
Pozdrawiam
Hmmm... Czego nie rozumiem? Większości. Może wobec tego powiem, co jakoś po swojemu rozumiem. Otóż drugi segment bardzo mi się podoba:

"Nieruchome miejsca
płyną w czasie z korzeniami,
nigdy oddzielnie;
złamane gałęzie karmią rzekę,
przereklamowane fotografie i złe monety
wypełniają dno."

Są tu trzy kategorie czegoś - ludzi? zdarzeń? zjawisk? uczuć? - pewnie wszystkiego po prostu. Trzy zasadnicze, bardzo filozoficznie określone kategorie: niezmiennych ("nieruchomych, z korzeniami w czasie"), oderwanych od jakiejś macierzy ("złamane gałęzie, karmiące ten czas") i - nazwijmy to - zatrzymanych w czasie, ale tylko na niby, bo "przereklamowanych" (zdjęcia, które przecież wcale nie są trwałe, jak nam się wydaje; monety - za które nie można kupić wieczności czy trwałych uczuć, czy innej niezłomności).
Tak ten fragment rozumiem i jest on dla mnie genialny. Strasznie mi się podoba.
Natomiast reszta mi się nie klei, rozrywa mi się na samozaprzeczenia i - przepraszam - bełkot ozdobników.
Ale nie chcę Cię obrazić i nie w tym celu to piszę. Być może po prostu akurat ja nie rozumiem Twojego wiersza - Twoich środków przekazu. Być może użyłeś tu akurat języka, którego ja nie używam i nie rozumiem. Tak może być.
Nie mniej środkowy segment jest wspaniały.
Pozdrawiam.
Oxy.

[Dawid Rt]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dzięki Oxyvia za szczerą opinię, ludzie ogólnie lubią rozumieć, to ułatwia życie :)
A czego nie rozumiesz? Zgadzam się z Tobą co do mojej niekomunikatywności, niestety nie robię tego specjalnie, ot taki mój urok :)
Pozdrawiam
Hmmm... Czego nie rozumiem? Większości. Może wobec tego powiem, co jakoś po swojemu rozumiem. Otóż drugi segment bardzo mi się podoba:

"Nieruchome miejsca
płyną w czasie z korzeniami,
nigdy oddzielnie;
złamane gałęzie karmią rzekę,
przereklamowane fotografie i złe monety
wypełniają dno."

Są tu trzy kategorie czegoś - ludzi? zdarzeń? zjawisk? uczuć? - pewnie wszystkiego po prostu. Trzy zasadnicze, bardzo filozoficznie określone kategorie: niezmiennych ("nieruchomych, z korzeniami w czasie"), oderwanych od jakiejś macierzy ("złamane gałęzie, karmiące ten czas") i - nazwijmy to - zatrzymanych w czasie, ale tylko na niby, bo "przereklamowanych" (zdjęcia, które przecież wcale nie są trwałe, jak nam się wydaje; monety - za które nie można kupić wieczności czy trwałych uczuć, czy innej niezłomności).
Tak ten fragment rozumiem i jest on dla mnie genialny. Strasznie mi się podoba.
Natomiast reszta mi się nie klei, rozrywa mi się na samozaprzeczenia i - przepraszam - bełkot ozdobników.
Ale nie chcę Cię obrazić i nie w tym celu to piszę. Być może po prostu akurat ja nie rozumiem Twojego wiersza - Twoich środków przekazu. Być może użyłeś tu akurat języka, którego ja nie używam i nie rozumiem. Tak może być.
Nie mniej środkowy segment jest wspaniały.
Pozdrawiam.
Oxy.

Oxy, no to podyskutujemy. "Bełkot ozdobników" jest cholernie nietrafnym określeniem. Wiersz jest napisany prostymi słowami, o ile potrafię zrozumieć bełkot ( bo to są subiektywne odczucia ) o tyle nie mogę zgodzić się, że są zawarte ozdobniki, bo ich po prostu nie ma. Dla mnie wiersz ma sens i kształt, słowa mają funkcję, nawet jeżeli w twoim odczuciu bełkot, to mnie nie obraża, tym bardziej, że bardzo lubię w ten sposób bełkotać ;)
Jak to możliwe Oxyvio, że środkową zwrotkę zinterpretowałaś genialnie, a dwóch najprostszych nie rozumiesz? Trochę mnie to dziwi. Wszystko w tym wierszu kręci się w wokół czasu i przemijania, i ostatnie ślady po tańcu na moście i wrócenie do historii, i krawędzie na południe. Rzeka jest symbolem przemijania, co już odczytałaś. Miejsca są w miejscu, ale płyną z czasem, chłoną historię, nie są takie same jak wczoraj. Nic nie jest takie same jak wczoraj. Głupi sentymentalizm każe za tym tęsknić.

Pozdrawiam Cię i dziękuję za obfity komentarz ;)

[Vica]

jest w tym coś niezwykle interesującego
czekam na następne

[Dawid Rt]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Miło, dzięki za przeczytanie ;)

[Oxyvia]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dawidzie, może niefortunnie użyłam wyrażenia "ozdobniki". Nie chciałam Cie dotknąć, naprawdę. Dla mnie "ozdobniki" to np. owe "twoje krawędzie", które "wychodzą na południe". Zupełnie nie rozumiem tej metafory i do niczego w wierszu mi ona nie pasuje, z niczym się nie wiąże. Dlatego nazwałam ją ozdobnikiem.
Pokazałam wiersz mojej 23-letniej córce. Ona zinterpretowała go jako pragnienie powrotu do czasów, kiedy Peel był z kimś (z dziewczyną?), kto popełnił samobójstwo:
"Chciałbym uciec w czas,
pochłonąć rzekę,
w niej urwałaś ostatnie ślady
po tańcu na moście."
Most, rzeka, przerwany ślad - to rzeczywiście kojarzy się ze skokiem w otchłań.
Pierwsza strofa mówi o pragnieniu powrotu w czasie. Mówi też o tym, że osoba, do której zwraca się Peel (i która w ostatnim fragmencie urwała swe ślady na moście), przez jakiś czas była sama, bez niego - być może on tego teraz żałuje:
"chciałbym (...) przebrnąć
przez historię,
jaką pozostawiłaś pod moją
nieobecność."
Gdyby nie te urwane ślady w rzece, myślałabym, że to o matce. Zresztą przy pierwszym czytaniu Twojego wiersza pomyślałam o matce właśnie. Matka była na moście życia wcześniej, zanim nadszedł jej syn - Peel. I może on żałuje, że nie mógł być z nieżyjącą już matką od zawsze, od jej początku.
Ale faktycznie ślady w rzece kojarzą się z przedwcześnie zakończonym życiem, i to zakończonym skokiem z mostu.
Może zresztą idę całkiem złym tropem, albowiem "twoich krawędzi, wychodzących na południe" ani w ząb nie rozumiem.
Pozdrawiam.
Oxyvia.

[Dawid Rt]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dawidzie, może niefortunnie użyłam wyrażenia "ozdobniki". Nie chciałam Cie dotknąć, naprawdę. Dla mnie "ozdobniki" to np. owe "twoje krawędzie", które "wychodzą na południe". Zupełnie nie rozumiem tej metafory i do niczego w wierszu mi ona nie pasuje, z niczym się nie wiąże. Dlatego nazwałam ją ozdobnikiem.
Pokazałam wiersz mojej 23-letniej córce. Ona zinterpretowała go jako pragnienie powrotu do czasów, kiedy Peel był z kimś (z dziewczyną?), kto popełnił samobójstwo:
"Chciałbym uciec w czas,
pochłonąć rzekę,
w niej urwałaś ostatnie ślady
po tańcu na moście."
Most, rzeka, przerwany ślad - to rzeczywiście kojarzy się ze skokiem w otchłań.
Pierwsza strofa mówi o pragnieniu powrotu w czasie. Mówi też o tym, że osoba, do której zwraca się Peel (i która w ostatnim fragmencie urwała swe ślady na moście), przez jakiś czas była sama, bez niego - być może on tego teraz żałuje:
"chciałbym (...) przebrnąć
przez historię,
jaką pozostawiłaś pod moją
nieobecność."
Gdyby nie te urwane ślady w rzece, myślałabym, że to o matce. Zresztą przy pierwszym czytaniu Twojego wiersza pomyślałam o matce właśnie. Matka była na moście życia wcześniej, zanim nadszedł jej syn - Peel. I może on żałuje, że nie mógł być z nieżyjącą już matką od zawsze, od jej początku.
Ale faktycznie ślady w rzece kojarzą się z przedwcześnie zakończonym życiem, i to zakończonym skokiem z mostu.
Może zresztą idę całkiem złym tropem, albowiem "twoich krawędzi, wychodzących na południe" ani w ząb nie rozumiem.
Pozdrawiam.
Oxyvia.


Oxyvio, dzięki za zainteresowanie wierszem. Córka ma rację, wiersz ma drugie dno, chciałem, aby był dwuznaczny ( co niekoniecznie wyszło ), z jednej strony opowiadał historię o kobiecie, z drugiej ową kobietę utożsamiał z ziemią rodzinną dlatego też "krawędzie na południe" to zarazem krawędzie prowadzące do rodzimego miejsca, jak i krawędzie za którymi jest rzeka, przepaść czasowa, przemijalność. Co miało nie przeszkadzać równocześnie, aby te dwa wątki ze sobą się zaziębiały.

Ja się nie gniewam, zawsze możemy podyskutować ;) po to wiersz umieściłem na forum, aby poznać opinię za co dziękuję, informacje zwrotne sugerują jednak, że jest za dużo w wierszu symboliki, chociaż akurat mnie samemu to nie przeszkadza, bo patrzę na wiersz jako jego autor.

Miło poznać zdanie tak wprawnej poetki, pozdrawiam.

[Dawid Rt]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dawidzie, może niefortunnie użyłam wyrażenia "ozdobniki". Nie chciałam Cie dotknąć, naprawdę. Dla mnie "ozdobniki" to np. owe "twoje krawędzie", które "wychodzą na południe". Zupełnie nie rozumiem tej metafory i do niczego w wierszu mi ona nie pasuje, z niczym się nie wiąże. Dlatego nazwałam ją ozdobnikiem.
Pokazałam wiersz mojej 23-letniej córce. Ona zinterpretowała go jako pragnienie powrotu do czasów, kiedy Peel był z kimś (z dziewczyną?), kto popełnił samobójstwo:
"Chciałbym uciec w czas,
pochłonąć rzekę,
w niej urwałaś ostatnie ślady
po tańcu na moście."
Most, rzeka, przerwany ślad - to rzeczywiście kojarzy się ze skokiem w otchłań.
Pierwsza strofa mówi o pragnieniu powrotu w czasie. Mówi też o tym, że osoba, do której zwraca się Peel (i która w ostatnim fragmencie urwała swe ślady na moście), przez jakiś czas była sama, bez niego - być może on tego teraz żałuje:
"chciałbym (...) przebrnąć
przez historię,
jaką pozostawiłaś pod moją
nieobecność."
Gdyby nie te urwane ślady w rzece, myślałabym, że to o matce. Zresztą przy pierwszym czytaniu Twojego wiersza pomyślałam o matce właśnie. Matka była na moście życia wcześniej, zanim nadszedł jej syn - Peel. I może on żałuje, że nie mógł być z nieżyjącą już matką od zawsze, od jej początku.
Ale faktycznie ślady w rzece kojarzą się z przedwcześnie zakończonym życiem, i to zakończonym skokiem z mostu.
Może zresztą idę całkiem złym tropem, albowiem "twoich krawędzi, wychodzących na południe" ani w ząb nie rozumiem.
Pozdrawiam.
Oxyvia.


Oxyvio, dzięki za zainteresowanie wierszem. Córka ma rację, wiersz ma drugie dno, chciałem, aby był dwuznaczny ( co niekoniecznie wyszło ), z jednej strony opowiadał historię o kobiecie, z drugiej ową kobietę utożsamiał z ziemią rodzinną dlatego też "krawędzie na południe" to zarazem krawędzie prowadzące do rodzimego miejsca, jak i krawędzie za którymi jest rzeka, przepaść czasowa, przemijalność. Co miało nie przeszkadzać równocześnie, aby te dwa wątki ze sobą się zaziębiały.

Ja się nie gniewam, zawsze możemy podyskutować ;) po to wiersz umieściłem na forum, aby poznać opinię za co dziękuję, informacje zwrotne sugerują jednak, że jest za dużo w wierszu symboliki, chociaż akurat mnie samemu to nie przeszkadza, bo patrzę na wiersz jako jego autor.

Miło poznać zdanie tak wprawnej poetki, pozdrawiam.


* zazębiały oczywiście ;)

[Oxyvia]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Acha, widzisz, na to nie wpadłam! (Na to, że kobieta to ziemia ojczysta; ale za to pomyślałam o matce).
Tak, owszem, za dużo tu symboliki - to właśnie te "ozdobniki" - tak to nazwałam. Wiersz jest "za gęsty", jak to mawia się w środowisku literackim. Wiersz powinien być przejrzysty i jednoliniowy (jednowątkowy), jak baśń. Co nie znaczy, że łopatologiczny i dosłowny.
Dzięki za komplement. Ja też się ciągle uczę pisać. Chyba nie sposób nauczyć się tego do końca.
Fajnie się z Tobą rozmawia. Nie z każdym można. :-)

[Dawid Rt]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Acha, widzisz, na to nie wpadłam! (Na to, że kobieta to ziemia ojczysta; ale za to pomyślałam o matce).
Tak, owszem, za dużo tu symboliki - to właśnie te "ozdobniki" - tak to nazwałam. Wiersz jest "za gęsty", jak to mawia się w środowisku literackim. Wiersz powinien być przejrzysty i jednoliniowy (jednowątkowy), jak baśń. Co nie znaczy, że łopatologiczny i dosłowny.
Dzięki za komplement. Ja też się ciągle uczę pisać. Chyba nie sposób nauczyć się tego do końca.
Fajnie się z Tobą rozmawia. Nie z każdym można. :-)

Jest to też kwestią patrzenia/czytania. Interpretacja wierszy to trochę psychologia; zauważ po komentarzach na forum, jak różne pod jednym wierszem mogą być spostrzeżenia.
Oxyvio, w tytule jest zawarta "ziemia" więc trop jest;)
Co do tego jaki wiersz powinien być, nie wiem, mnie pociąga i szukam poezji, więc jestem za tym, żeby w wierszu była przede wszystkim poezja.

Miło mi również, a szczere opinie sobie cenię zawsze, mnie też nie wszystko się podoba ;)